طلبه‌ها و مبلغان وقتی از سفر تبلیغی بر می‌گردند، کلی حرف و حدیث دارند که مایلند با افراد مؤثر در کار طلاب و حوزه در میان بگذارند. وقتی به هم می‌رسند، می‌پرسند: کجا بودی، چطور بود و چه گفتی؟
استاد گفت: همچنان که پیش از اعزام مبلغان، گردهمایی بزرگ مبلغان برگزار می‌شود و مسئولان حوزه و بزرگان و افراد سیاسی مطالبی را می‌گویند، خوب است پس از بازگشت از تبلیغ هم همایش‌هایی برگزار شود؛ ولی نه با سخنرانی بزرگان و مشاهیر؛ بلکه با صحبت‌های طلاب اعزام‌شده به مناطق.
گفتم: گردهمایی پس از تبلیغ به چه درد می‌خورد؟
استاد گفت: ثمرات آن، کمتر از سخنرانی‌های پیش از اعزام یا عزیمت نیست. مبلغان در سفر ده‌روزه یا یک‌ماهه محرم و ماه رمضان، کلی تجربه دارند. حرف و حدیث دارند، پیشنهاد و طرح دارند، از نیازهای فرهنگی منطقه تبلیغی آگاه شده-اند، مشکلات آنان و کمبودهای تبلیغی را می‌دانند.
گفتم: این مثل ارزیابی نقاط قوت و ضعف یک عملیات رزمی پس از پایان عملیات است.
استاد گفت: دقیقاً همین‌طور است؛ اینکه با چه روش‌هایی بهتر می‌توان احکام و معارف این را بیان کرد؟ کم و کاستی‌های مردم در حوزه فکر و دین‌شناسی و رفتار و اوصاف چیست؟ چگونه می‌توان برای کودکان و نوجوانان هم، برنامه گذاشت؟ علل عدم استقبال از روحانی در برخی مناطق چیست؟ با مشکلات سفر تبلیغی چگونه باید برخورد کرد؟ چه مباحثی برای طرح لازم‌تر است و ده‌ها مسأله از این قبیل، می‌تواند محتوای چنین نشست‌های پس از تبلیغ باشد.
گفتم: کاش می‌شد، مجموعه این تجارب و اطلاعات و روش‌ها را در جایی گردآوری و تدوین کرد.
استاد گفت: این یک مرحله است؛ مرحله مهمتر بهره‌گیری از آنها در فرصت‌های بعد و در اختیار گذاشتن برای مبلغان بعدی است. باید برای هر شهر و منطقه و روستایی، یک «پرونده» تشکیل داد و اینکه چه کسانی آن جاها رفته‌اند، چه مباحثی گفته‌اند، چه نیازهایی دارند، به افراد بعدی منتقل کرد.