به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی بنیاد بین‌المللی علوم وحیانی اسراء، حضرت آیت‌الله‌ جوادی آملی، 22تیر در جلسه درس اخلاق هفتگی خود و در ادامه مبحث شرح نهج‌البلاغه  حکمت 109  بیان کردند: در حکمت 109 نهج‌البلاغه به نقل از امیرالمؤمنین‌علی(ع) آمده است که فرمود: «نحن النمرقة الوسطى، بها يلحق التالي وإليها يرجع الغالي»؛ ما اهل‌بیت، تکیه‌گاه معتدلی هستیم که نه تندیم و نه کند؛ باید عقب‌افتادگان به ما ملحق شوند و تندروان نیز باید توبه کنند و به سوی ما برگردند.
معظم‌له ابرزا کردند: مولا امیرالمؤمنین(ع) بیان می‌دارد که مردم، هم سه قسم هستند؛ یک قسم همراهان مایند که اوساط هستند، اینها منزه از تفریط و مبرای از افراط‌اند، گروهی دیگر اهل تفریط‌اند که به ما ملحق نشدند و کند و دیرپرواز هستند و به این زودی‌ها به ما ملحق نمی‌شوند؛ مگر جدیت کنند و راه ما را طی کنند، گروهی هم تیزپرواز و بی‌جا‌پرواز هستند، قبل از ما حرکت می‌کنند، قهرا بی‌راهه می‌روند، نه مبدأ را می‌دانند و نه منتها را، همه اینها باید بدانند، ما آن تکیه‌گاه معتدلی هستیم که نه کند است و نه تند، نه اهل تفریط است و نه افراط و مردم باید از ما پیروی کنند.
ایشان اظهار کردند: قبل یا بعد از امام حرکت نکردن، فلسفه این جمله نورانی امیرالمؤمنین(ع) است و لذا همواره انسان باید در هسته مرکزی عقل و عدل حرکت کند.
حضرت آیت‌الله‌ جوادی آملی با اشاره به سالروز مباهله و نزول سوره انسان، با بیان اینکه باید جریان مباهله را گرامی بداریم، اظهار کردند: آنچه از آیه مباهله برمی‌آید این است که وجود مبارک امیرالمؤمنین(ع)، به منزله جان پیغمبر(ص) است؛ یک حقیقت هستند که یکی وحی و نبوت را دریافت می‌کند و یکی ولایت و امامت را دریافت می‌کند و این جانشین اوست.
این مرجع تقلید خاطرنشان کردند: در سوره آل‌عمران، بیان نورانی خداوند که فرمود: « فقل تعالوا ندع أبناءنا وأبناءكم ونساءنا ونساءكم وأنفسنا وأنفسكم»، این‌ها را طرزی معرفی کرد که این‌ها خلیفه تامه الهی هستند و خداوند اولیای کامل الهی خود را در سه بخش تلقی علم، حفظ و نگهداری علم و ابلاغ و انشاء علم، معصوم نگه داشت؛ هرچند اصل آن برای پیامبر گرامی اسلام(ص) و فرع آن، برای اهل‌بیت عصمت و طهارت(ع) است.
ایشان بیان کردند: عظمت مولا امیرالمؤمنین(ع) در این آیه، از بیان بلند «انفسنا و انفسکم»؛ مشخص است ولی علاوه بر آن در آیه آمده است «ثم نبتهل فنجعل لعنة‌الله على الكاذبين»؛ یعنی «ما» قرار می‌دهیم. «فنجعل»، اینجا دو تا مطلب هست اینکه دعا یک برکت و وسیله خوبی است که عبد دعا می‌کند و خدا اجابت می‌کند و یک وقت، مسأله قرب نوافل و قرب فرایض هست که عبد به جایی می‌رسد که خلیفه خدا می‌شود، «فنجعل لعنة‌الله على الكاذبين»؛ یعنی «ما» قرار می‌دهیم، لعنت خدا و این کیفر را به اذن الهی برای دیگران! این نتیجه قرب فرایض است که این‌ها می‌شوند: یدالله، عین‌الله و همه این‌ها در مقام فعل است؛ ولی در مقام ذات، ممتنع است، کسی (که) به آن راه پیدا کند.
ایشان تأکید کردند: ما باید جریان مباهله و نزول سوره هل‌اتی را گرامی بداریم؛ اینکه خداوند می‌فرماید: «و یطعمون الطعام على‏ حبه مسکیناً ویتیماً وأسیراً»، این در حالی است که در مدینه، مسلمان اسیر نبود؛ بلکه این‌ها کفاری بودند که آمده بودند برای کشتن پیامبر(ص) و امیرالمومنین(ع) و در مدینه اسیر بودند و مولا علی(ع) افطار خود و فرزندان خود را به این کافر که در خانه مولا آمده، می‌دهد؛ این علی می‌شود جان پیغمبر(ص)!