بی‌شک یکی از محبوب‌ترین شخصیت‌های تاریخ معاصر ایران، حاج قاسم سلیمانی است که نزد ملت ایران به جایگاه بی‌بدیلی دست یافت و نزد خدای این ملت نیز، از منزلت بلندی برخوردار گشت.
حاج قاسم، خود را سرباز دین و وطن نامید، بر سربازی خود باور داشت، بر آن کسوت باقی ماند ... که مرام خود را در دل‌ها حک کرد و سردار دل‌ها شد.
حاج قاسم،  سلامت نفس داشت، خود را از قید و بند عنوان و مقام رهایی بخشید که توانست، علی‌رغم بی‌میلی به نظامی‌گری، معنای سربازی را زیبا و جایگاه نظامی‌گری را ارتقا بخشد.
حاج قاسم، در بطن جامعه بود، فروتنانه زیست و از توده مردم فاصله نگرفت؛ [وَ عِبادُ الرَّحْمنِ الَّذينَ يَمْشُونَ عَلَى الْأَرْضِ هَوْناً] (المیزان، 15/239) که توانست، دل توده میلیونی انسان‌ها را با خود به‌همراه ببرد و عنوان اجتماعی‌ترین چهره نظامی جهان را از آنِ خود کند. 
حاج قاسم، در سیم خاردار نفسِ خویش، گیر نیفتاد که توانست، از سیم خاردار دشمن عبور کند و سپر امنیتی چندلایه‌ای برای ایران اسلامی و کشورهای همسایه به ارمغان آورد؛ [وَ جاهِدُوا فِي‌اللَّهِ حَقَّ جِهادِهِ‏ هُوَ اجْتَباكُمْ]
حاج قاسم، خود را از چسبندگی زخارف دنیوی بازداشت و با خدا معامله کرد؛ [فَاسْتَبْشِرُوا بِبَيْعِكُمُ‏ الَّذي بايَعْتُمْ بِهِ وَذلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظيم] که توانست، در منطقه پرآشوب غرب آسیا، برای ایران اسلامی، بازدارندگی نامتقارن فراهم سازد.
حاج قاسم، در میدان کاشت و در دیپلماسی درو کرد. ارتباط و تعامل آن دو را معنا بخشید و دوگانه‌سازی کاذب بین آن دو را به حاشیه راند.
حاج قاسم، خود را در حصارهای خودساخته گروهی و حزبی محصور نساخت، افق را دید، کلان فکر کرد، قله را نگاه کرد، از افراط و تفریط به‌دور ماند، خسته نشد و ... که توانست، مکتب‌ساز شود.
حاج قاسم، بی‌ادعا زیست، خود را ندید،‌ از خود نگفت،‌ برای خود نخواست و... که همه به یاد اویند، از او می‌گویند، به او عشق می‌ورزند؛ [وَ مَنْ يُوقَ شُحَ‏ نَفْسِهِ فَأُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُون].
حاج قاسم، به وعده‌های الهی ایمان داشت؛ [وَمَنْ أَوْفى‏ بِعَهْدِهِ مِنَ‌اللَّه]، در این مسیر استقامت ورزید و... که از ترس و تردید و نومیدی رها شد؛ [إِنَّ الَّذينَ قالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا فَلا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلا هُمْ يَحْزَنُون].
حاج قاسم، خدا را فراموش نکرد که فراموش نشد و فراموش نخواهد شد؛ [وَ ما كانَ رَبُّكَ نَسِيًّا].
حاج قاسم، صادقانه گام برداشت، بر سر پیمان ثابت‌قدم ماند، شهیدانه انتظار کشید؛ [وَمِنْهُمْ مَنْ‏ يَنْتَظِرُ وَما بَدَّلُوا تَبْديلاً] که توانست، در جرگه‌ [مِنَ الْمُؤْمِنينَ رِجالٌ صَدَقُوا ما عاهَدُوا اللَّهَ عَلَيْهِ] قرار گیرد.                
چو به دوست عهد بندد ز میان پاکبازان
چو علی(ع) که می‌تواند که به سر برد وفا را
حاج قاسم، شهید بود، شهید شد، زنده و جاوید ماند؛ [وَلا تَحْسَبَنَّ الَّذينَ قُتِلُوا في‏ سَبيلِ‌اللَّهِ أَمْواتاً بَلْ‏ أَحْياءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُون].
حاج قاسم، ...