گفتوگو با مدیر انجمن معرفتشناسی حوزه علمیه
دغدغه نظامسازی بدون توجه به معرفتشناسی به نتیجه مطلوب نمیرسد
معرفتشناسی دانشی است که نسبت به کل دانشهایی که در سطح نخبگانی و بشری فراهم شده، از نگاه بالاتر، آنها را در چند جهت بررسی میکند. یکی از این جهات، بحث ارزش شناخت است.




مسئله از آنجا شروع شد که دیدیم، بر اساس آنچه در تراث قدمای خود داشتیم، یک رشته مستقل تحت عنوان معرفتشناسی نداشتیم؛ البته ما در دانشهای حوزوی و حکمی دانش فلسفه داشتیم. مطالبی که مرتبط با معرفتشناسی بود، بهصورت پراکنده در آثار ابنسینا و فارابی و ملاصدرا وجود داشت؛ ولی رشته مستقل در این عرصه نداشتیم. این رشته زمانی تشکیل شد که ما نسبت به تقابل با تمدن غرب آگاه شدیم و مرحوم علامه طباطبایی(رض) در این عرصه ورود یافت و کتابهایی نوشت که امروز جهان تشیع و جامعه اسلامی ایران، بهنحوی مدیون زحمات معرفتشناسانه این عالم ربانی است.علامه در زمانی که مارکسیست حتی در خانوادههای انقلابی هم نفوذ کرده بود، کتاب اصول فلسفه و روش رئالیسم را تدوین کردند و شهید مطهری(ره) و دیگر شاگردانشان آن را شرح دادند.
اگر بخواهیم جایگاه اصلی علم معرفتشناسی و تلاشهایی که در حوزه برای رواج آن انجام شده، مد نظر قرار دهیم، وضعیت امروز این رشته در حوزه در جایگاه خوبی نیست. یک طلبه باید بداند که این ابزار معرفتی که در اختیار دارد، چقدر اعتبار دارد. طلبه باید بداند نقل و عقل چه اندازه اعتبار دارد و در کجا باید به کدامیک مراجعه کند؛ حتی کسانی میخواهند، صرفاً کارهای فقهی و اصولی و حدیثی انجام دهند.ریشه بسیاری از کجفهمیهایی که در این سالها در حوزه شده، بهدلیل کمتوجهی به مباحث معرفتشناسی است. ریشه به این برمیگردد که جایگاه عقل در مواجهه با نقل چطور باید باشد و ریشه بسیاری از روشنفکریهای دینی هم، بر همین اساس است که ما جایگاه عقل را نسبت به وحی نشناختهایم.