آنچه نویسنده‌ای را مشهور می‌کند و تألیفاتش در میان اهل مطالعه و تحقیق، جا باز می‌کند، ارائه کارهای قوی، ابتکاری و پرمحتواست.
این‌ها برای یک اهل قلم، به‌صورت سابقه درمی‌آید و ذهن و خاطره جامعه کتابخوان، برای آثار او حساب باز می‌کند و علاقه‌مندان چشم‌به‌راه آثار جدید از صاحب آن قلم می‌شوند.
بعضی در آغاز کار و بدون سابقه، آن هم با ارائه آثاری متوسط یا ضعیف، انتظار این مقبولیت را دارند و گاهی همT گله می‌کنند که چرا تألیفات و مقالات ما مورد استقبال قرار نمی‌گیرد.
از آن‌سو، برخی نویسندگان صاحب‌نام و به شهرت‌ رسیده هم، گرفتار آفت سطحی‌نویسی و آبکی‌نویسی و بساز و بفروش می‌شوند و مردم، فریب شهرت آنان را می‌خورند و مغبون می‌شوند.
می‌گویند: روزی جوانی تازه‌کار که از نگارش کتابی فراغت یافته بود، نوشته‌اش را پیش «برناردشاو» برد تا او درباره کارش نظر بدهد. وقتی عقیده او را درباره کتابش پرسید، وی گفت: پسرجان! این جور کتاب‌ها را نگهدار، بعد از آنکه مشهور شدی، منتشر کن. فعلاً که گمنام هستی، چیزهای خوب و قوی بنویس!
این درسی است، هم برای پیشکسوتان به نام و نان‌رسیده که آثار خود را در بازار چاپ و نشر به مزایده می‌گذارند و هم رهنمودی است، برای مبتدیان که در آغاز راه نویسندگی‌اند.
نویسندگی مراتب و درجاتی دراد و مهارت پختگی در آن، منوط به تمرین و تلاش و مطالعه و دیدن نمونه‌های عالی است.
هیچ‌کس هم در هیچ مرتبه، بی‌نیاز از آموزش، تجربه و نقد برای ارتقای سطح کاردانی خود نیست.
کسی که تن به آموختن ندهد و شأن خود را اجلّ از آن بداند، از آنچه که هست، بالاتر و جلوتر نخواهد رفت.
این سنّت را نباید دست کم گرفت.
ادامه دارد...