◦ در مورد هرکدام از ائمه(ع) القابی وجود دارد که می‌تواند، بیانگر پررنگ ‌بودن بُعدی از ابعاد شخصیتی ایشان باشد. در مورد امام عسکری(ع) چه القابی داریم و مفهوم آنها چیست؟
  لقب‌ها، پنجره‌ای به سوی کشف ابعاد شخصیتی ائمه اطهار(ع) هستند؛ ما در مورد هریک از آن‌حضرات (علاوه بر لقب‌های مشترک) با القابی خاص روبه‌رو هستیم که هرکدام گویای جنبه‌ای از شخصیت یا مرحله و موقعیتی از زندگی ایشان است. لقب‌های امام حسن‌بن علی‌بن محمد(ع) نیز همین‌طور است؛ مانند: عسکری، رفیق، زکی، فاضل، امین، میمون، نقی، طاهر، مؤمن بالله، صادق، صامت، امین علی سرالله، علّام، ولی‌الله، سراج اهل‌الجنة، خزانة الوصیین، مضی، شافی، مرضی، خالص، خاص، تقی، شفیع، سخی، موفی و مستودع، ناطق عن‌الله، مرشد الی‌الله، هادی و مهتدی.برای مثال لقب عسکری به‌مناسبت محدودیت‌ها و تبعید و حصر خانگی حضرت، یا تقی که به‌خاطر نمونه و الگو بودن در تقوا و پرهیزگاری در زمانه خویش به ایشان داده شده است. بنابر این، القاب هر امام، راهی مهم برای ورود به شخصیت اخلاقی، سیاسی، اجتماعی آن‌حضرت است و می‌توان با پیگیری آنها به ابعادی از شخصیت ایشان که تاکنون کمتر مورد توجه بوده است، دست یافت.

◦ از ویژگی‌های دوران امام عسکری(ع)، خفقان و دیکتاتوری حاکمان وقت است. امام(ع) با وجود این محدودیت‌ها چه فعالیتی داشتند؟
  ویژگی مهم دوره امام عسکری(ع) شدت اختناق حاکم بر جامعه اسلامی است تا جایی که مثل دوران حضرت موسی(ع)، برای پیدا کردن فرزند امام عسکری، خادمه حضرت را که گمان می‌بردند، فرزندی از حضرت دارد، به قاضی وقت سپردند تا بعد از وضع حمل، نوزاد را که امام بعدی خواهد بود، به قتل برسانند. در چنین وضعیتی اقدام به ادای وظایف امامت و نیز هدایت و اصلاح امت، بسیار هول‌انگیز و خطرناک است؛ از این‌رو امام از شیوه پنهان‌کاری استفاده می‌کرد تا جایی که گاه پیش می‌آمد که بعد از سال‌ها، مردم و خلفا متوجه می‌شدند، گروه‌هایی از جامعه مانند مسیحیان و …توسط حضرت در مسیر درست حیات قرار گرفته و هدایت شده‌اند.حضرت در همین وضعیت سیاسی و اجتماعی، به بازسازی روحی و اعتقادی شیعیان می‌پرداخت و حتی به مدیریت و رفع نواقص کار آنان توجه نشان می‌داد. در کتاب کافی از محمدبن ربیع نقل شده است که با یکی از ثنوی‌ها (دوگانه‌پرست‌ها؛ پرستش نور و ظلمت) در اهواز مناظره کردم و البته تا حدودی تحت تأثیر سخنان آن شخص قرار گرفتم. وقتی به «سر من رأی» (سامرا) رفتم، به خانه احمدبن خصیب وارد شدم. آنجا نشسته بودم که امام ابومحمد(ع) را دیدم که از حضور در جمع مردم به خانه‌اش باز می‌گشت. وقتی به نزدیکی من رسید، نگاهی به من کرد و با انگشت سبابه‌اش اشاره فرمود: احد، احد، فرد.
امام حسن عسکری(ع) در قلمروهای متعدد اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و …. به‌شیوه‌های گوناگون در تصحیح عقاید و هدایت امت و شیعیان می‌کوشید. عرصه ابراز و اظهار نظر و ارائه مطالب سیاسی و محتواهایی که حکومت با آنها فاصله‌بندی می‌کرد، از جمله این قلمروها بود.
علامه مجلسی(ره) از ادریس‌بن زیاد نقل می‌کند: درباره آنان (ائمه(ع)) خیلی تندروی می‌کردم. روزی برای دیدار ابومحمد(ع) روانه سامرا شدم و از شدت خستگی بر پلکان حمامی به خواب رفتم. با ضربه عصای مخصوص ابومحمد(ع) بیدار شدم؛ ایشان را شناختم و بلند شدم. امام سوار بود و غلامان پیرامونش را گرفته بودند. احترام حضرت را بجای آوردم. فرمود: ای ادریس! «بل عباد مکرمون…؛ بلکه آنان (فرشتگان) بندگان گرامی داشته شده‌اند و در گفتار بر او سبقت نمی‌گیرند و به فرمان وی عمل می‌کنند». (انبیا،۲۶) عرض کردم: مولای من! همین مطلب مرا بس است و تنها برای پرسیدن آن آمده بودم. منظور حضرت این بود که همانند امامان خود، باید مسیر اعتدال را پیش بگیرید و تندروی را کنار بگذارید.

◦ یکی از کارهای ائمه معصومین(ع) پاسخ به شبهات اعتقادی و دینی مردم بوده است. امام حسن عسکری(ع) چه نقشی در این زمینه ایفا کردند؟
  امروزه نظام اسلامی با امواج سهمگین شبهات رسانه‌ای در عرصه اعتقادی، اخلاقی، اجتماعی، سبک زندگی و حتی سبک اندیشیدن و تفکر روبه‌روست. الگوی امامت حضرت عسکری(ع)، نشان از آمادگی امامت در پاسخگویی به شبهات دارد. شبهات فمنیستی و شبهات در عرصه حقوق زنان، از این جمله است. هرچند به پندار ما این شبهات جدید هستند؛ ولی مراجعه به تاریخ نشان می‌دهد، عموم این شبهات دارای پیشینه طولانی هستند؛ ارث زن و مرد هم، نمونه‌ای از این شبهات است. نویسنده اعلام‌الوری در ص۲۷۴ توضیح می‌دهد که ابوهاشم جعفری می‌گوید: از امام(ع) پرسیدم: چرا ارث زن یک سهم و مرد دو سهم است؟ فرمود: چون جهاد و پرداخت مخارج به عهده زن نیست و نیز پرداخت دیه قتل خطا، بر عهده مردان است و چیزی بر زن نیست.در نمونه دیگر، بر اساس آنچه تحف‌العقول می‌نویسد، در نامه‌ای به اسحاق‌بن اسماعیل نیشابوری (از یاران حضرت)، به شبهاتی پیرامون واجبات مالی (مانند خمس و زکات…) پاسخ می‌دهد. در مرحله اول حضرت به این شبهه که «خداوند نیازمند خمس انسان‌هاست» و فلسفه واجبات و خواسته‌های مالی و… پاسخ می‌دهد و جواب حضرت این است که این واجبات، برای آزمایش بشر و با منشأ رحمت الهی است. امام(ع) فرمودند: به‌راستی که خدا از منت و رحمتش، واجباتی را بر شما مقرر کرد، نه به‌خاطر نیازی که به آنها داشت؛ بلکه به‌جهت محبت به شما تا بد را از خوب جدا کند و آنچه را در دل دارید، بیازماید و برای رسیدن به رحمت خدا بر همه سبقت گیرید و مایه تفاضل مقام‌های بهشتی شما شود؛ لذا حج و عمره و اقامه نماز و پرداخت زکات و انجام روزه و پای‌بندی به ولایت را بر شما مقرر داشته است.
در مرحله دوم، آن‌حضرت فلسفه نبوت و امامت را تبیین می‌کنند؛ اینکه نبوت و امامت راهی به سوی اطلاع بشر از دستورهای خداوند و رهایی انسان از حیرت و سرگردانی در این مورد است که خدا از او چه می‌خواهد؛ بنابراین تکمیل دین با وجود و تعبیه امامت و نظام اوصیای الهی ممکن است؛ وگرنه بشر به‌ خواست الهی دسترسی نخواهند داشت و دین از این منظر، ناقص و ناتمام خواهد ماند.
امام(ع) در فرازی دیگر فرموده‌اند: برای فهمیدن فرائض دری را به سوی شما گشوده و کلیدی برای رسیدن به آنها قرار داده است. اگر محمد(ص) و اوصیایی از فرزندانش نبودند، شما سرگردان می‌شدید و همچون حیوانات، هیچ‌یک از واجبات را نمی‌دانستید. آیا برای ورود به شهر، راهی جز دروازه وجود دارد؟ پس وقتی خدا بر شما با نصب امامان(ع) پس از پیامبر(ص) منت نهاد و در کتاب بزرگ خود فرمود: «الیوم اکملت لکم دینکم واتممت علیکم نعمتی ورضیت لکم الاسلام دینا». (مائده،۳)
در مرحله سوم حقوق امامان و اوصیا را که خداوند بر مردم واجب کرده است، یادآور می‌شوند و دلیل آن را نیز تشریح می‌کنند: او همچنین برای اولیای خود بر شما حقوقی مقرر داشته که شما را مأمور به ادای آن فرموده است تا آنچه از همسر و اموال و خوردنی و آشامیدنی دارید، بر شما حلال باشد. خدا فرموده است: [قل لااسئلکم علیه اجرا الا المودة فی القربی]. (شوری،۲۳)
در مرحله چهارم با توجه به آنچه بیان فرموده، توضیح می‌دهند که خداوند بی‌نیاز از داشته‌های بشر است؛ بنابراین با علم به نیازمند نبودن خدا، به خودتان توجه داشته باشید که اگر از دادن حقوق مالی خود امتناع کردید، به خود ضربه زده‌اید و موفقیت در امتحان و رسیدن به مقام و منزلت معنوی و اخروی را  از دست داده‌اید: «و بدانید هرکه بخل ورزد، به خود بخل ورزیده است و خدا بی‌نیاز است و شما نیازمندید».

◦ شیوه مواجهه امام(ع) با منکرات و ضد ارزش‌ها که از مشکلات جامعه امروز است، چگونه بود؟
  ما در عصر خود به‌روشنی آثار بی‌تفاوتی اجتماعی در برابر منکرات و ناهنجاری‌ها و ترک واجبات و احیای گناهان را مشاهده می‌کنیم. هرچه مؤمنان و متعهدها در برابر افعال گناه و ترک فعل‌های واجب کوتاه می‌آیند و بی‌تفاوتی پیشه می‌کنند، سیل گناه و ترک واجبات ویران‌گرتر از روز قبل، کیان جامعه دینداران را تهدید می‌کند.برای مثال سکوت در برابر ناهنجاری‌ها و گناهان اخلاقی و اجتماعی، نه‌تنها موجب رضایت گناهکاران و مجرمان به وضع موجود نمی‌شود؛ بلکه آنان را بر پیشروی به سمت داشته‌ها و تهدید و تجاوز به منافع و اعتقادات دینداران تشجیع می‌کند؛ مانند: مسئله پوشش؛ وقتی در برابر حکم حجاب کوتاه بیاییم، به‌تعبیر رهبری، طرف مقابل حد یقفی ندارد و مطالبه فردای آنان این خواهد بود که نه‌تنها ما؛ بلکه زنان شما متدینین نیز، باید حجاب را کنار بگذارند.
در چنین فضایی است که روح تولّی و تبرّی و اعلام و اظهار دوست‌ داشتن معروف‌ها و اهل معروف و اظهار ناراحتی و خشم از منکرها و منکرگرایان، می‌تواند به بازگشت جامعه به سوی ارزش‌های الهی کمک کند. این کارکرد البته اختصاصی به حجاب و عفاف ندارد و در تمام فعل‌ها و ترک‌ فعل‌ها، تولّی و تبرّی کارکرد احیای روحیه ارزش‌مداری و رهایی از متروک و خوار شدن ارزش‌ها و تسلط ضد ارزش‌های دینی و اجتماعی مؤمنان را می‌توان تصور کرد؛ زیرا تولّی، مؤمنان را به سمت نیکی‌ها و نیکان جذب می‌کند و آنان را در مسیر حق نگاه می‌دارد.
مؤمنان با تبرّی، هم ناپاکان را از حرمت و کرامت در جامعه دینی ساقط می‌کنند و هم، خود را از مسیر آنان دور نگاه می‌دارند؛ از این‌روی، مؤمنان با تولّی، هم حرمت نیکان را نگاه می‌دارند و هم، خود را در مسیر آنان قرار می‌دهند و به سوی حق می‌روند.
حال می‌توان نمونه‌ای از کاربرد این توصیه الهی را در سیره امام حسن عسکری(ع) معرفی کرد. حضرت، شیعیان را به احیای این فریضه، به‌طور عملی، هدایت می‌کرد و با دعوت به لعن و نفرین آلودگان و دوری‌جویی از آنان و نیز عشق به پاکان امت و اولیای الهی، بقای شیعیان در صراط مستقیم را تضمین می‌کرد.
از جمله سخنان آن‌حضرت است که در تحف‌العقول روایت شده است: «حُبُّ الأَبرارِ للأبرارِ ثوابٌ لِلأَبرارِ وحُبُّ الفُجّارِ للأبرارِ فضیلةٌ لِلأبرارِ وبُغضُ الفُجّارِ للأبرارِ زَیْنٌ لِلأَبرارِ وبُغضُ الابرارِ للفُجارِ خِزیٌ علی الفُجّارِ؛ دوست داشتن نیکان، همدیگر را، ثواب برای نیکان است و دوستی اهل فجور نسبت به نیکان، فضیلتی برای نیکان است و بغض فاجرها برای نیکان، زینت نیکان است و بغض نیکان برای اهل فجور، خواری برای اهل فجور است».
پایگاه اطلاع‌رسانی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی
 
 
 
 
​​​​​​​