علما وارثان انبیاء و جانشینان اولیای الهی(ع) هستند که در عصر غیبت
هدایت امّت اسلامی را بر عهده دارند و برای انجام رسالت الهی خویش از پای نمی‌نشینند
و همچون ستارگانی در آسمان هدایت می درخشند
چنانکه نبی مکرم اسلام حضرت محمد(ص) فرمودند:
«إنّ مَثَلَ العُلَماءِ كمَثَلِ النُّجومِ في السّماءِ يُهتَدى بِها في ظُلُماتِ البَرِّ والبَحرِ،
فإذا انطَمَسَتِ النُّجومُ أوشَكَ أن تَضِلَّ الهُداةُ؛ مَثَل عالمان، مثل ستارگان آسمان است
كه در تاريكى‌هاى دشت و دريا به‌وسيله آنها راهيابى مى‌شود و هرگاه ستارگان ناپديد شوند
راه بلدها در آستانه گم كردن راه قرار مى گيرند.
سال 1402 هجری شمسی، سال به سوگ نشستن‌های ناگهانی و از دست‌دادن‌های بی‌شمار بود؛
عالمانی که یک به یک دنیا را ترک کردند و رفتند و جامعه از برکت حضور آنان بی‌بهره گشت
و چه‌بسا این خلأ، غیر‌قابل جبران باشد؛ چنان‌که امام صادق(ع) فرمودند:
«إذا ماتَ المؤمنُ الفَقیهُ ثُلِمَ فی الإسلامِ ثُلمَةٌ لا یَسُدُّها شیءٌ؛ هرگاه مؤمنِ فقیه بمیرد،
رخنه‌ای در اسلام پدید آید که هیچ چیز آن را نبندد».
با این توصیف، شاید سال‌ها جای خالی آنها پر نشود و این سرمایه های فکری و فرهنگی
جامعه را باید در قاب عکس‌ها، تصاویر و یا در فیلم‌ها جستجو نمود.
این نوشتار که در آغاز سال 1403 شمسی انتشار می‌یابد درصدد است
تا یادی کند از برخی عالمان بزرگ و خادمان بی منت جامعه و مردم
که در سال 1402 رخت از جهان بستند و راهی سرای آخرت شدند.