شهادت می‌دهم که خدایی جز الله نیست. او یکی است و شریک ندارد و شهادت می‌دهم که محمد(ص)، بنده و فرستاده‌ اوست که به هدایت و دین حق و برای آشکار کردن آن بر همه‌ ادیان، هرچند مشرکان از آن ناخوشنود باشند، فرستاده شده است.
نیز شهادت می‌دهم که دختر او، فاطمه زهرا(ع)، سرور بانوان جهان و علی‌بن ابی‌طالب(ع)، امیر مؤمنان و امام پارسایان است و حسن و حسین و علی‌بن حسین و محمدبن علی و جعفربن محمد و موسی‌بن جعفر و علی‌بن موسی و محمدبن علی و علی‌بن محمد و حسن‌بن علی و حجت‌بن الحسن ـ که درود خدا بر آنان باد ـ امامان و بزرگان ما و پیشوایان ما هستند که آن‌ها را دوست دارم و از دشمنان آن‌ها بیزارم. خدایا! مرا از محبان و شیعیان و پیروان آنان قرار ده و با آنان محشور کن.
و شهادت می‌دهم که مرگ، حق است و ساعت(قیامت) آمدنی است و در آن شکی نیست و خداوند، هرکسی را که در قبرهاست، برمی‌انگیزد.
شهادت می‌دهم که آنچه پیامبر آورده، حق است و در آن تردیدی نیست و قرآن و عترت(ع)، دو امر گران‌سنگ هستند که هرکس به آن‌ها تمسک جوید، نجات می‌یابد و هر کس از آن‌ها سرپیچی کند، گمراه می‌شود؛ که از این امر به خداوند پناه می‌بریم.
اما بعد؛ این وصیت بنده‌ گنه‌کار، محمدتقی یزدی است ـ که به عفو پروردگارش و به رحمت او که بر غضبش سبقت گرفته و به شفاعت اولیای معصوم که سلام و درود خدا بر آنان باد! امید دارد ـ به فرزند و نور چشمش، علی.
او را وصیت می‌کنم به‌همان چیزی که خدای تعالی و پیامبران و اولیایش توصیه کرده‌اند.
او را به تقوای الهی و توکل به او توصیه می‌کنم و نیز به این‌که یقیناً بداند که نجاتی جز با عبادت و اطاعت پروردگار میسر نیست و این‌که سعادت، جز با چنگ زدن به او و توسل به اولیای او ممکن نیست و نیز بداند که بهترین چیزی که خدای تعالی به آن دستور داده، طلب علم و عمل به آن و تعلیم آن است. همچنین بداند که طلب معرفت به خدا و به آنچه خدا نازل کرده، در زمان ما همانند جهاد فی سبیل‌الله؛ بلکه از برترین جهادهاست؛ زیرا خطری که اسلام و مسلمین را از ناحیه‌ جهل تهدید می‌کند، به‌مراتب شدیدتر از خطری است که از ناحیه‌ دشمنان می‌رسد و بداند که دفاع از اسلام و دفع شبهات مربوط به اعتقادات و احکام، از بزرگ‌ترین راه‌های خوشنودی خدای بزرگ است. از خدا می‌خواهم که علی و برادرش را در این راه برای نائل شدن به وجه کریم الهی موفق کند. او را به اخلاص در عمل و مجاهده در این راه و ترک سستی و کسالت توصیه می‌کنم.
فرزندم را به تهجد و قرائت قرآن و توسل به اولیای کرام به‌ویژه اباعبدالله الحسین(ع) و بقیةالله فی ارضه(عج) توصیه می‌کنم.
فرزندم را به خوش‌رفتاری با مادرش سفارش می‌کنم که بهشت، زیر پای مادران است و او را به خوش‌رفتاری با نور چشمم مجتبی و خواهرش و نیکی با برادران و ارحام و همسایگان و گرامی داشتن استادان خود ـ به‌ویژه استادان علم توحید و اخلاق ـ توصیه می‌کنم.
او را به طلب مغفرت برای من، با امید به آن‌که این طلب مغفرت، برای خود او نیز منفعت داشته باشد، سفارش می‌کنم. از خدا توفیق و یاری‌اش را طلب می‌کنم؛ به‌درستی که خداوند، صاحب فضل عظیم و منت بزرگ و ارحم‌الراحمین است.
فرزندم را به ذکر مدام، تفکر فراوان و شکرگزاری و مخالفت با نفس و هوی و به زهد در دنیا و بی‌رغبتی به زخارف دنیا و مقام و ریاست آن توصیه می‌کنم.
فرزندم را به قناعت، ترک طمع از آنچه در دستان مردم است، اعتماد به خدا و نومیدی از غیر او، نهراسیدن از غیر گناه خود و نهراسیدن در مسیر الهی از ملامت ملامت‌گران توصیه می‌کنم و نیز این‌که یقین داشته باشد که آنچه به او رسیده، قرار نبوده نرسد و آنچه به او نرسیده، نمی‌بایست می‌رسیده است. او را به صبر و رضا به قضای الهی که از امور مهم است، توصیه می‌کنم.
او را سفارش می‌کنم، به این‌که همه‌ همّت خود را [صرف]یک چیز، یعنی طلب رضایت خداوند، قرار دهد و این‌که بداند، مولای بزرگ ما، کریم‌تر از آن است که امر بنده‌ای را که به او توکل کرده، به خود آن بنده یا دیگر بندگان بسپارد. پس تو را، ای فرزندم و ای نور چشمم! توصیه می‌کنم به این‌که فقط به خدا امید داشته باشی و فقط بر او اعتماد کنی و جز از او کمک نخواهی و تو را توصیه می‌کنم، به انقطاع به سوی خدا و امیدواری به او و خالص کردن محبت به او و متوجه کردن قلب به ذکر و مناجات او و از خدا می‌خواهم که به‌حق محمد و خاندان پاکش، تو و نور چشمم مجتبی را به همه‌ این‌ها موفق کند؛ ان‌شاءالله. ...