حیات و تحصیل
ایشان به سال ۱۳۰۱ قمری در اصفهان متولد و در بیت تقوا و اجتهاد رشد و نمو نمود. پدرش سید میرزا عبد‌الرزاق ملقب به افتخار‌الدین از مجتهدین اصفهان و در صداقت و صفا معروف بود. سید محمد‌تقی به‌تبعیت از اجداد پاکش، خود را در مسیر علم‌اندوزی قرار داد و مقدمات تا اجتهاد را  در محضر علمای فاخر و عالی مقام اصفهان طی نمود. شاگردی او در محضر آخوند کاشی شمیم سیر و سلوک و مقامات معنوی را در ایشان تقویت می نماید. مسجد مرقد مطهر سید اسماعیل(ع) اصفهان محل اقامه جماعت ایشان بوده است. در میان اساتید ایشان نام آیت‌الله سید ابوالقاسم دهکردی  که اجازه اجتهاد و روایت از او گرفته، شیخ عبدالکریم جزی که اجازه روایت از او گرفته، سید میرزا اسدالله، سیدمحمود حسینی گلشادی اصفهانی در ادبیات عرب و حاج آقا  منیرالدین بروجردی اصفهانی و حاج میرزا بدیع درب امامی می‌درخشد.

 

  مکیال المکارم و دیگر آثار
آیت‌الله شهید، در دوران عمر کوتاه، اما پربرکتش حدود هفده جلد کتاب و رساله نوشته که از میان آنها چهار اثر پیرامون حضرت بقیةالله(عج) وغیبت و انتظار می‌باشد. آورده‌اند که ایشان در ده‌سالگی شرحی بر نصاب  الصبیان و در پانزده سالگی کتاب «ایضاح الشبهات» و در بیست و پنج سالگی کتاب «ابواب الجنات فی آداب الجمعات» را نوشت. «مکیال المکارم» فاخرترین اثر قلمی آیت‌الله احمد‌آبادی است که در موضوع حضرت مهدی(عج) و وظایف منتظران و دعا برای آن وجود شریف به نگارش در آید.

 

  ماجرای نگارش مکیال المکارم
خود ایشان ماجرای نوشتن مکیال المکارم را چنین تعریف می‌‌کند: ...تا اینکه کسی را در خواب دیدم که با قلم و سخن نتوان او را توصیف نمود. که با بیانی روح‌انگیز فرمودند:این کتاب را بنویس و عربی هم بنویس و نام او را بگذار «مکیال المکارم فی فوائد دعا للقائم» به دلیل مشکلات زندگی تا مدتی نتوانستم کتاب را بنویسم تا اینکه در سفر حج مبتلا به وبا شدم و آن زمان با خدا عهد کردم که وقتی خوب شدم کتاب را به اتمام برسانم که چنین شد. این اثر به شهادت صاحب‌نظران از نظر جامعیت و بهره‌گیری از علوم عقلی و نقلی و استفاده از آیات و روایات کم‌نظیر می‌باشد.
آیت‌الله العظمی صافی گلپایگانی درباره این کتاب فرموده‌اند: این کتاب، یکی از بهترین و جامع‌ترین کتاب‌ها در موضوع مهدویت است که در نوع خود بی‌نظیر و نسخه بهترین ارتباط با ناحیه مقدسه و دعا برای آن حضرت است و سزاوار است همه از آن استفاده کنند و امام‌شناسی خود را به وسیله آن تکمیل کنند.

 

  خصوصیات شهید
ارادت زیادی نسبت به خاندان رسالت داشت، در ساعات فراقت برای حضرت حجت ابیاتی می‌سرود و تخلص او « تقی» و گاهی «شرعی‌زاده» بود. در کنار شوق ادبی و شعری، دارای خط نیکویی بود.

 

 کیفیت شهادت
درباره کیفیت شهادت این عالم وارسته آمده است: سید شهید به علت کسالت در بیمارستان عیسی‌بن‌مریم(ع) اصفهان بستری شدند. شب ۳۵ رمضان، متصدی بیمارستان که از سران فرقه ضاله بهائیت بود، همه بستگان آن مرحوم را از اتاق بیرون کرده و سمی که در استکان داشته را به ایشان خوراند. اطرافیان از پشت دراتاق شنیده‌اند  که سید پیوسته صدا می زد: «حبیبی یا حسین...».
حشره‌الله مع اولیائه.