همایش بزرگداشت بیش از ۲۰۰ عالم، هفت امام‌جمعه فقید و ۲۰ شهید روحانی شهرستان رودسر، اشکورات و بخش‌های تابعه، ۱۰ شهریور ۱۴۰۴ با پیام مرجع عالیقدر حضرت آیت‌الله نوری همدانی  در مسجد صاحب‌الزمان(عج) رحیم‌آباد برگزار شد. پیام معظم‌له بدین شرح است.
بسم‌الله الرحمن الرحیم / الحمد لله ربّ العالمین والصلاة والسلام علی سیدنا ونبیّنا أبی‌القاسم المصطفی محمد وعلی أهل‌بیته الطیّبین الطاهرین، سیّما بقیّةالله فی‌الأرضین.
با سلام و تحیت به محفل محترمی که به‌منظور بزرگداشت مقام علم و عالم برپا شده است؛ تعظیم و تکریمی که بسیار لازم و ضروری است.
جامعه‌ای راه رشد، تکامل و سعادت را خواهد پیمود که به علم و عالِم اهمیت دهد. پروردگار متعال در بیش از هشتاد آیه از قرآن کریم از علم و عالمان تمجید کرده و آنان را در جایگاهی ویژه نشانده است. حدیث نبوی: «إِنَّ العُلَماءَ وَرَثَةُالأَنبِياءِ» و عبارت بعد آن «اللَّهُمَّ ارْحَمْ خُلَفائي» و همچنین بیان نورانی  امیرالمؤمنین(ع) که فرمود: «عالمان در میان مردم همانند ماه تابان در آسمان‌اند» ، اهمیت این موضوع را روشن‌تر می‌سازد.
در طول تاریخ پس از غیبت، عالمان دین با زحمت و مشقت و گاه تا مرز شهادت، برای پاسداری از عقاید و دین مردم مبارزه کرده، مانع انحراف‌ها شده و از هجوم به باورهای مردم جلوگیری نموده‌اند. تلاش عالمان ربانی همواره در همین مسیر بوده است و آنان وظیفه اصلی خود را حفظ عقاید مردم دانسته و می‌دانند. امام صادق(ع) فرمودند: «علما و دانشمندان شیعه ما، نگهبانانی هستند که در مرزی ایستاده‌اند که در آن سویش ابلیس و شیاطین قرار دارند و مانع حمله آنان به شیعیان ما و تسلط یافتن‌شان بر ایشان می‌شوند. آگاه باشید! هرکس از شیعیان این مسئولیت را برعهده گیرد، هزار هزار بار برتر است از مجاهدانی که در آن روزگار با دشمنان اسلام در روم و خزر جهاد می‌کنند؛ زیرا او از دین دوستان ما دفاع می‌کند و دیگری تنها از جان‌شان.»
امروز نیز وظیفه علما بسیار سنگین است. عالمی که خود را از مردم دور نگه دارد، نگران وضع آنان نباشد، در برابر ظلم سکوت کند، نسبت به دین مردم بی‌اعتنا باشد و دنیای آنان را بی‌اهمیت بداند، عالم واقعی نیست. ما وظیفه داریم مشکلات مردم را حل کنیم و اگر نتوانیم، دست‌کم باید فریاد بزنیم و صدای مردم باشیم؛ وگرنه هیچ فایده‌ای نخواهیم داشت.
همه انبیا، اولیا و عالمان راستین بر همین باور بوده‌اند. نمونه بارز چنین عالمی، امام راحل(ره) است که در این مسیر حبس، حصر و تبعید را تحمل کرد و صدای واقعی مردم شد. او توانست به‌یاری همین مردم و با عنایت خداوند متعال، انقلابی عظیم و شکوهمند برپا کند، بساط ظلم و استبداد را درهم بشکند و در برابر قدرت‌های جهانی تسلیم نشود. او آماده بود، خود را قربانی کند تا عزت ملت ایران آسیب نبیند. امروز نیز رهبر معظم انقلاب همان مسیر را ادامه می‌دهند و همه هستی خود را به میدان آورده‌اند تا عزت اسلام و ایران حفظ شود و مانع بازگشت ظلم و استبداد گردد.
گیلان سابقه‌ای طولانی در پرورش عالمان و فقیهان دارد. بخشی از تراث اسلامی که به‌واسطه عالمان بزرگ، به‌ویژه از زمان آل‌بویه  که فضایی امن برای فعالیت علما فراهم آوردند  به ما رسیده است، از همان دیار سرچشمه می‌گیرد. همواره فقهای نامداری در این منطقه حضور داشته‌اند. در زمان حاضر نیز برخی شخصیت‌ها را بنده در گیلان یا قم ملاقات کرده‌ام که بسیار محترم و اثرگذار بودند. از جمله: مرحوم ضیابری در رشت، مرحوم روحانی در رودسر و مرحوم ضیائی که همت فراوانی در تربیت طلاب و رسیدگی به مردم داشتند. همچنین حضرت آیت‌الله بهجت(رض) که فقیهی بزرگ در عصر ما بود. افزون بر اینان، حضرات آقایان محفوظی، فیض لاهیجی، محمدی گیلانی، احسان‌بخش، شریفی و دیگر شخصیت‌های برجسته که در قم و در مبارزات دوران ستم‌شاهی با آنان ملاقات داشتم و نیز طلاب شهید آن منطقه که یادشان باید همواره زنده بماند.
از جمله مناطق برجسته در کتب تاریخی ما، منطقه اشکورات است که علما و رجال فراوانی در علوم مختلف از آن برخاسته‌اند و در حوزه‌های علمیه نجف و قم شهره گشته‌اند. شایسته است در این زمینه پژوهشی صورت گیرد که چگونه منطقه‌ای با آن شرایط، توانست چنین روحانیان برجسته‌ای را پرورش دهد و این سوابق درخشان را برای خود رقم زند. بی‌تردید یکی از علل مهم این درخشش، تدیّن مردم آن منطقه است.
لازم می‌دانم از همه برگزارکنندگان این همایش محترم، نماینده ولی‌فقیه در استان، ائمه جمعه و جماعات منطقه، مسئولان اجرایی و به‌ویژه مردم انقلابی و متدیّن استان گیلان، شهرستان رودسر و رحیم‌آباد، تشکر و قدردانی کنم. توفیق همگان را از خداوند متعال خواستارم.
قم مقدسه، ۹ شهریورماه ۱۴۰۴/ حسین نوری همدانی
..............................................

   پی نوشت‌ها‌1. إِنَّمَا الْعُلَمَاءُ فِي النَّاسِ كَالْبَدْرِ فِي السَّمَاءِ.
2. عُلَمَاءُ شِيعَتِنَا مُرَابِطُونَ فِي اَلثَّغْرِ اَلَّذِي يَلِي إِبْلِيسَ وَ عَفَارِيتَهُ يَمْنَعُوهُمْ عَنِ اَلْخُرُوجِ عَلَى ضُعَفَاءِ شِيعَتِنَا وَ عَنْ أَنْ يَتَسَلَّطَ عَلَيْهِمْ إِبْلِيسُ وَ شِيعَتُهُ وَ اَلنَّوَاصِبُ أَلاَ فَمَنِ اِنْتَصَبَ لِذَلِكَ مِنْ شِيعَتِنَا كَانَ أَفْضَلَ مِمَّنْ جَاهَدَ اَلرُّومَ وَ اَلْخَزَرَ أَلْفَ أَلْفِ مَرَّةٍ لِأَنَّهُ يَدْفَعُ عَنْ أَدْيَانِ مُحِبِّينَا وَ ذَلِكَ يَدْفَعُ عَنْ أَبْدَانِهِمْ.