مواقعی پیش می‌آید که ما برای انجام کاری، فرد مناسب یا افراد لازم در اختیار نداریم. این کمبود، در موارد تبلیغی و جهاد تبیین و عرصه خارج از کشور محسوس‌تر است.
به استاد گفتم: برای حلّ این مشکل چه باید کرد؟ و از حوزه چه کاری ساخته است؟
استاد گفت: از نکات کلیدی در هر مدیریتی، از جمله مدیریت تبلیغات دینی و انقلابی، شناخت نیاز، سپس شناخت نیروی کارآمد یا تربیت نیرو و کادر مناسب برای آن کار است و در مرحله سوم، استفاده از آن نیروها برای دفع این نیازها.
گفتم: در رابطه با مشکل مطرح‌شده، بیشتر و مصداقی‌تر بگویید.
استاد گفت: برنامه‌ریزی‌های درسی، آموزشی و مهارتی ما، هم باید ناظر به نیازهای فصلی باشد و هم نیازهای آینده. مثلاً الآن مجموعه‌های بزرگی از مؤمنین در مساجد، حسینیه‌ها، هیئت‌ها و جلسات دینی در اختیار ما هستند و پای حجت‌های ما می‌نشینند. این‌ها مخاطبان فعلی و موجودند؛ ولی قشر عظیمی از جامعه ما که کودکان و نوجوانانند و به-تعبیر رایج، آینده‌سازان کشور به‌شمار می‌آیند، برای آنان هم باید فکر کرد و برنامه داشت.
گفتم: ما همین مؤمنین موجود را حفظ کنیم، هنر کرده‌ایم!
استاد گفت: این نگاه، همت پایین را می‌رساند. وقتی دشمنان ما برای آینده حتی روی بچه‌های ما در مهد کودک‌ها برنامه دارند و فکر و فرهنگ‌شان را طبق اهداف خودشان می‌سازند، ما نباید از این مسأله غافل باشیم. نیاز ما تربیت نسل حاضر با سبک زندگی اسلامی است. چه مقدار نیروی کارشناس و ماهر داریم که بتوانند، چنین آموزش‌هایی بدهند؟
گفتم: تازه اگر هم داشته باشیم، مگر جامعه و افکارشان دست ماست؟
استاد گفت: احسنت؛ باید سکوها، پایگاه‌ها و مراکز فرهنگ‌ساز را هم در اختیار داشته باشیم. آموزش و پرورش، رسانه‌ها، هنر، کتاب و مطبوعات، جزو این پایگاه‌هایند و ارتباط و حضور بسیار کارساز است.