در محضر نور - شماره 862
امام حسن مجتبی(ع)
رَأَيتُ اُمّي فاطِمَةَ(س) قائِمَةً في مِحرابِها لَيلَةَ الجُمُعَةِ، فَلَم تَزَل راكِعَةً ساجِدَةً حَتَّى انفَجَرَ عَمودُ الصُّبحِ وسَمِعتُها تَدعو لِلمُؤمِنينَ والمُؤمِناتِ وتُسَمّيهِم وتُكثِرُ الدُّعاءَ لَهُم ولا تَدعو لِنَفسِها بِشَيءٍ ، فَقُلتُ : يا اُمّاه ، لِمَ لا تَدعينَ لِنَفسِكِ كَما تَدعينَ لِغَيرِكِ ؟ فَقالَت : يا بُنَيَّ ، الجارَ ثُمَّ الدّارَ.
مادرم فاطمه(س) را دیدم که در محراب عبادتش ایستاده بود و تمام شب را تا صبح به دعا برای مؤمنین و مؤمنات می‌پرداخت و هیچ‌گاه برای خود دعا نمی‌کرد. گفتم: مادرم! چرا آن‌گونه که برای دیگران دعا می‌کنی برای خودت دعا نمی‌کنی؟ گفت: «الجار ثم الدّار». علل الشرائع : 181 / 1
برچسب ها :
ارسال دیدگاه
