هرچند عید سال نو، از آیین‌های ملی و ایرانی است؛ ولی خوشبختانه در سایه آموزه‌های دینی، این آیین ملی، رنگ و بوی دینی یافته است. بخشی از این آداب از این قرار است:
  تحویل سال را با دعا و نیایش و یاد خدا آغاز می‌کنیم و دعای تحویل سال، «یا مقلّب القلوب...» زیباست.
  برای اولین‌روز سال، دعا، نماز خاص، زیارت و روزه مستحب نقل شده و  این جلوه‌ای دینی به این مراسم می‌دهد.
  این ایام، روزهای دید و بازدید و سرکشی به اقوام و بستگان، دیدار دوستان و همسایگان است. این همان صله رحم و زیارةالإخوان و شادکردن دیگران و تقویت رابطه‌ها و دوستی‌هاست و بسی ارزشمند است.
  برای ورود به سال نو، همه خانه تکانی می‌کنند، وسایل زندگی و فرش‌ها و پرده‌ها را تمیز می‌کنند، لباس نو می‌پوشند و این‌ها یعنی نظافت و آراستگی؛ نظافت هم بخشی از ایمان و مسلمانی است: «النظافة من الایمان».
  در این ایام، بازار مسافرت بسیار پررونق است؛ به‌خصوص سفر به شهرهای مذهبی و زیارتگاه‌ها. (البته امسال که نوروز در ماه رمضان است، سفرها کاهش دارد) این نیز دستور اسلام است. سفر، آثار و برکات خوبی دارد. زیارت حرم‌های مطهّر ثواب دارد.
  رفتن سر خاک اموات و شهدا مستحب است. یادکردن از اموات و ذوی‌الحقوق نیز از توصیه‌های اکید دینی است که عبرت‌آموز و سرشار از پند و موعظه است.
  عیادت بیماران و احوال‌پرسی از آنان امری شایسته است که در این ایام، بیشتر صورت می‌گیرد و مایه انس و الفت است.
  تسلیت‌گویی و فرستادن پیام به خانواده‌ها و بستگانی که «اولین عید» پس از فوت عزیزشان است، مایه تسلای خاطر و دل‌گرمی و حق‌شناسی است.
 در ایام عید، مردم می‌کوشند با هم رفتاری بهتر و شادتر داشته باشند، غم و غصه‌ها را کنار بگذارند، قهرها و کدورت‌ها را به صلح و آشتی و دوستی و صفا تبدیل کنند، بین افراد را آشتی دهند و کینه‌ها را از یاد ببرند.
 عیدی‌دادن و بردن هدیه و سوغات، صفابخش است و نیز کمک مالی بزرگ‌ترها به کوچک‌ترها و اولاد و نوه‌هاست. همه این‌ها زیبا و پسندیده است.
  چه خوب که سال نو را با یاد خدا آغاز کنیم، روزهای تعطیل را به ایّام نیکی و احسان و عمل به سنت‌های اسلامی تبدیل کنیم، بکوشیم شادی‌های‌مان به گناه آلوده نشود، سفرهای‌مان همراه به غفلت نباشد و رفتن به دامن طبیعت هم صرفاً تفریحات سالم باشد و نه بیشتر.پاسدار مرزهای پاکی و ارزش‌های انسانی و اسلامی باشیم.