کدام دفتر جز علی(ع)، دیباچه‌ای خدارنگ دارد؟
کدام دیوان، جز علی(ع)، سرودۂ خداست؟
کدام کتاب، جز علی(ع)، بی‌نیاز از شرح و تفسیر است؟
چه کسی جز علی(ع)، جان محمد(ص) وکدام نسخه چون علی(ع)، منحصر به فرد است؟
«مِهر علی(ع)» بهار را می‌رویاند و از دل‌ها چشمۂ محبت می‌جوشاند.
«ولای علی(ع)»، کیمیای دگرگون ساز دل‌ها و زندگی‌هاست.
«وجود علی(ع)»، تفسیر محمد(ص) است و سجود علی(ع)، تجسّم عبودیت!
«خشم علی(ع)»، جهنمی کافرسوز و منافق‌کُش است.
«جهاد علی(ع)»، قامت دین را استوار می‌دارد.
«قضاوت علی(ع)»، به عدالت آبرو می‌بخشد و «زندگی علی(ع)»، حیات را معنی می‌کند.
«اشک علی(ع)»، چشمۂ نجواجوش راز و نیاز است.
 «دعای علی(ع)»، کمیلْ‌آفرینِ روزگار است.
«میثم علی(ع)»، بر فراز دار، چراغ بیداری است.
«عمّار علی(ع)» در «صفّین تاریخ»، صف حق و باطل را جدا می کند.
«غدیر علی(ع)»، میراث‌دار فضائل اوست. و...
«غدیر»، چشمه‌ای لبریز از آب حیات و دریایی موّاج از کرامت‌هاست.
 علی(ع)، «نگین کعبه» است و نگین کعبه همواره درخشان است.
اینک، زمان به جاودانگی آن «جاودانه مرد» گواه است و خورشید محبت علی(ع)، دل‌های عاشقان را روشن ساخته است.
امروز، هر دلی خانۂ محبت اوست و هر جان شیفته‌ای روشن از ولای علی(ع) است.