​​​​​​​   عشق و علاقه فراوان به تحصیل
سال ۱۳۶۲ مدتی در ارومیه ساکن بودم، گروهی از طلبه‌ها از من خواستند که برایشان کلاس درسی برگزار کنم. من نیز گفتم که پس از نماز صبح وقت دارم و در مسجد حاج عبدالله ارومیه کلاس تشکیل خواهم داد. اوایل، برخی از شاگردان گاه با تأخیر و گاه زودتر از موعد می‌آمدند؛ اما منظم‌ترین آنها کمال قاسمی بود. او همیشه با شور و شوق، سر وقت در کلاس حاضر می‌شد. به‌تدریج، به‌دلیل دوری راه و ساعت اول صبح، تعداد شاگردان کاهش یافت؛ جز کمال که تا پایان دوره در کلاس حاضر ماند. می‌توانم بگویم که اگر درس‌خواندن عبادت است، کمال عابدترین شاگردان من بود. او هرگز صرفاً به حفظ مطالب راضی نمی‌شد؛ بلکه همواره می‌خواست، فهم عمیقی از مطالب پیدا کند و به عمق حقیقت نفوذ کند.
 دوستانش شاهد بودند که چگونه با وجود حال بیمارش، شب‌ها را به مطالعه می‌پرداخت و سحرگاهان با وضویی نورانی در صف اول کلاس حاضر می‌شد. به نظر می‌رسید، برای کمال، جست‌وجوی دانش، تنها یک وظیفه نبود؛ بلکه عشقی آتشین و ایثاری بی‌پایان بود. آن روزها، هرکسی که او را می‌دید، از خود می‌پرسید: «این شوق و اخلاص از کجا می‌آید؟ این همت بی‌نظیر چگونه در او شکل گرفته است؟» و شاید پاسخ در دل خود او نهفته بود.
 به‌دلیل علاقه و جدیت کمال، من تصمیم گرفتم که تنها به او درس بدهم. پس از اتمام دوره، کمال به من کتابی هدیه داد به‌نام «علی(ع)». این حرکت نشان‌دهنده عمق ارادت و عشق او به حضرت علی(ع) بود. در دنیای امروز، امثال کمال به‌راستی در جامعه ما کم هستند و فقدان چنین افرادی احساس می‌شود.