شیوه‌های امر به معروف و نهی از منکر در مکتب ائمه معصومین(ع)
امر به معروف و نهی از منکر، یکی از واجبات و فرایض بسیار مهم و بزرگ اسلامی است و اصل وجوب آن، جزو ضروریات دین اسلام به‌شمار می‌رود. از این‌رو، افرادی که امر به معروف و نهی از منکر را ترک می‌کنند یا در برابر آن بی‌تفاوتند، گناه‌کار محسوب بوده و وعده عذاب به آنها داده شده است. امر به معروف و نهی از منکر، نگاهی اصلاحی به رفع کاستی‌های موجود در انجام واجبات و محرمات در دو حوزه فردی و اجتماعی دارد. امر به معروف و نهی از منکر، در روابط بین فردی، از چنان اهمیتی برخوردار است که از حقوق مهم برادر مؤمن، نسبت مؤمن دیگر شمرده شده است. البته باید توجه داشت که امر به معروف و نهی از منکر، دارای شرایط و نکات بسیار ظریفی است که در صورت عدم احراز آنها، نه‌تنها واجب نمی‌شود؛ بلکه ممکن است در مواردی، خود، مصداقی از منکر و حرام شود! در این مقال، قصد داریم نمونه‌هایی از امر به معروف و نهی از منکر را که به‌صورت زبانی و یا عملی توسط ائمه معصومین(ع) یا برخی از علما و مراجع صورت گرفته، بیان کنیم.
