شعبان؛ ماه مناجات با پروردگار

ماه شعبان، ماه رمضان؛ فرصت‌های بزرگی است. این دعاهایی که در این ماه‌ها وارد شده است، راه را برای ما باز می‌کند...

 این دعاها با بلیغ‌ترین زبان، یاد می دهند به ما که از خدای متعال چه بخواهیم و با خدا چه جوری حرف بزنیم. همین مناجات شعبانیه، فقراتی که از اول تا آخر این دعا هست، هرکدام از این‌ها یک دریایی از معرفت است.

حجت الاسلام والمسلمین علی شیرازی در یادداشتی در اهمیت و فضیلت ماه شعبان آورده است: ماه شعبان، ماه ذکر و مناجات و اشک و توسل و تضرع و توجه به خداست.
امام خامنه‌ای در تاریخ ۱۳۹۲/۳/۲۲ می‌فرمایند: وارد ماه شعبان شدیم، ماه عبادت، ماه توسل، ماه مناجات... فصل مناجات با خدای متعال، فصل مرتبط کردن این دل‌های پاک با معدن عظمت، با معدن نور؛ این را قدر باید دانست.
معظم له در تاریخ ۱۳۹۴/۳/۶ می‌فرمایند: ماه شعبان، ماه رمضان؛ فرصت‌های بزرگی است. این دعاهایی که در این ماه‌ها وارد شده است، راه را برای ما باز می‌کند... این دعاها با بلیغ‌ترین زبان، یاد می دهند به ما که از خدای متعال چه بخواهیم و با خدا چه جوری حرف بزنیم. همین مناجات شعبانیه، فقراتی که از اول تا آخر این دعا هست، هرکدام از این‌ها یک دریایی از معرفت است.
امام خمینی رضوان الله تعالی علیه در تاریخ ۱۳۶۴/۲/۱۶ می‌فرمایند: مناجات شعبانیه از مناجات‌هایی است که اگر انسان دنبالش برود و فکر در او بکند، انسان را به یک جایی می‌رساند. آن کسی که این مناجات را گفته و همه ائمه هم به حسب روایت می‌خواندند، این‌ها، آن‌هایی بودند که وارسته از همه چیز بودند. مع ذلک آن طور مناجات می‌کردند.
امام خامنه‌ای در تاریخ ۱۳۷۱/۱۰/۲۳ می‌فرمایند: شاید در ماه شعبان، بتوانیم با ذخیره‌ای که از این ماه گرفته‌ایم، آن مناجات پر سوز و گداز و پر مضمون را با نفس حقیقی بخوانیم - نه فقط الفاظ آن را مرور کنیم - و حقیقتا از دل، با زبان آن مناجات، با خدا حرف بزنیم.
معظم‌له در یادداشتی می‌نویسند: مناجات ماثوره ماه شعبان - که روایت شده اهل بیت علیه السلام بر آن مداومت داشتند - یکی از دعاهایی است که لحن عارفانه و زبان شیوای آن، با مضامین بسیار والا و سرشار از معارف عالی ای همراه است که نظیر آن را در زبان های معمولی و محاورات عادی نمی‌توان یافت و اساسا با آن زبان قابل ادا نیست. این مناجات، نمونه کاملی از تضرع و وصف حال برگزیده‌ترین بندگان صالح خدا با معبود و محبوب خود و ذات مقدس ربوبی است. هم درس معارف است، هم اسوه و الگوی عرض حال و درخواست انسان مومن از خدا.
امام خمینی رضوان الله تعالی علیه در تاریخ ۱۳۶۷/۱/۱ می‌فرمایند: مناجاتی که در ماه شعبان هست و من در نظر ندارم که در هیچ یک از ادعیه گفته شده باشد که ادعیه مال همه ائمه است. این دعای شعبان، مناجات شعبان، مناجات همه‌ی ائمه است و در این، مسائل بسیار هست، معارف بسیار هست و ادب اینکه انسان چه جور باید با خدای تبارک و تعالی مناجات کند.
معظم‌له در تاریخ ۱۳۶۲/۳/۷ می‌فرمایند: مناجات شعبانیه از دعاهایی است که من غیر از این دعا ندیدم که روایت شده است همه‌ی ائمه این دعا را، این مناجات را می‌خواندند. این دلیل بر بزرگی این مناجات است که همه‌ی ائمه این مناجات را می‌خواندند.
ایشان در تاریخ ۱۳۶۶/۱/۲۵ می‌فرمایند: مناجات شعبانیه از مناجات‌هایی است که کم‌نظیر است.
امام خامنه‌ای در تاریخ ۱۳۹۲/۳/۲۲ می‌فرمایند: مناجات شعبانیه یک تحفه‌ای است که در اختیار ما قرار داده شده است. خب ما دعا خیلی داریم، همه‌ی این دعاها هم پر از مضامین عالی است، اما بعضی یک برجستگی خاصی دارند. من از امام بزرگوار رضوان الله تعالی علیه سئوال کردم، گفتم در میان این دعاهایی که از ائمه علیهم السلام رسیده است، شما به کدام دعا بیشتر علاقه‌منداید و دلبسته‌اید؟ فرمودند: به دعای کمیل و مناجات شعبانیه، به این دو دعا. امام یک دل متوجه به خدا بود. اهل توسل بود. اهل تضرع بود. اهل خشوع بود. اهل اتصال با مبدا بود؛ وسیله بهتر در چشم او، این دو دعا بود: دعای کمیل، مناجات شعبانیه. وقتی انسان مراجعه می‌کند به این دو دعا، دقت می‌کند، می‌بیند چقدر هم شبیه‌هم‌اند این دو دعا، شباهت‌های زیادی به هم دارند؛ مناجات انسان خاشع، مناجات انسان متوکل به خدا.
معظم‌له در تاریخ ۱۳۸۳/۷/۱۳ می‌فرمایند: "اتفاقا هر دو دعا هم مال ماه شعبان است؛ دعای کمیل که می‌دانید اصلا ورود اصلی‌اش برای شب نیمه شعبان است. مناجات شعبانیه هم که از ائمه نقل شده، متعلق به ماه شعبان است. سخن این دو دعا به هم نزدیک است؛ هر دو عاشقانه است. "
باید به این مناجات عاشقانه و عارفانه و عابدانه و عالمانه‌ی شعبانیه توجه کنیم. در این ماه بزرگ از وقت‌ها استفاده کنیم و با تلاوت آن و توجه به مضامین عالی مناجات شعبانیه؛ به خدای عزیز و مهربان نزدیک‌تر شویم.
امام خامنه‌ای در تاریخ ۱۳۶۸/۱۲/۱۰ می‌فرمایند: تدبر و توجه به این مضامین و الفاظ و انس با مناجات شعبانیه، برای یک یک کسانی که می‌خواهند به وظایف بزرگ خود عمل بکنند، واجب و لازم و ضروری است.