بازیابی هویت صنفی طلبه

امروزه طلاب حوزه‌های علمیه بیش از پیش به بازیابی این هویت ارزشمند نیازمندند تا بتوانند پا جای پای انبیا و اولیای الهی گذارده و با تفقه (به معنای جامع کلمه) و فهم دقیق دین، آن را که نقشه راه زندگی است، به دیگران بیاموزند.

 گام نهادن در هر مسیری و به نقطه خوش پایان رسیدن، نیازمند بینش و آگاهی است. انبیای الهی که از سرچشمه وحی توشه هدایت بر می‌گرفتند و نیز جانشینان آگاه آنان، همواره در راه بصیرت افزایی توده‌ها، فعالیت‌های طاقت فرسایی را بر خود هموار کرده و از هیچ تلاشی برای آگاهی بخشی به آنان فروگذار نکرده اند با این هدف که آموزه‌های رهایی بخش وحی، عطر دل انگیز خود را بر گستره گیتی پراکنده و گوارای تعالیم کتابهای آسمانی، کام عطش زده بشریت را سیراب ساخته و برای رسیدن به سعادت، چراغی روشن فراراه او برافروزد.

ادامه این مسیر پر فراز و نشیب و البته نیک انجام، بر عهده عالمان دین و دانش جویانی / طلبه‌هایی قرار داده شده است که از نقطه نظر صنفی با انبیا و راهبران الهی همسان اند و چون آنان، بار رسالتی سترگ را بر شانه‌های خویش احساس می‌کنند. آنان بن مایه‌های اندیشه خویش را از سرچشمه زلال عقل و چراغ فروزان وحی برگرفته و نجات انسان از تنگنای مادیات و قفس خواسته‌های نفسانی را در برابر دیدگان خویش قرار داده اند تا هیچ عاملی نتواند میان آنان و آن رسالت بزرگ که همانا پیراستن جانها از آلودگی گناه و آگاهی بخشی به دل‌ها است، پرده کشد.

امروزه طلاب حوزه‌های علمیه بیش از پیش به بازیابی این هویت ارزشمند نیازمندند تا بتوانند پا جای پای انبیا و اولیای الهی گذارده و با تفقه (به معنای جامع کلمه) و فهم دقیق دین، آن را که نقشه راه زندگی است، به دیگران بیاموزند. مگر میراث دار انبیای الهی بودن را می‌توان در چیزی جز فهم، تبلیغ و اجرای دین خلاصه کرد؟

امروزه، کارویژه روحانیت-همچون همیشه تاریخ حوزه‌های علمیه- پاسداری از سلامت عقیدتی و شادابی اخلاقی جامعه از رهگذر دانش اندوزی، تهذیب نفس و کنشگری اجتماعی است. بازآفرینی تمدن درخشان اسلامی همگام با اقتضائات دنیای جدید، نیازمند پایبندی حوزویان به کارویژه های خویش است.

ناگفته پیداست، فرصتی که پس از پیروزی انقلاب اسلامی به رهبری عالمی فرزانه برای جهان اسلام پدید آمد، تحقق آرزوی چند صد ساله عالمان دین بود.

عالمان دین که خود ریزه خوار آموزه‌های قرآن و سنت اند، از دیرباز چشم به پنجره‌ای بسته دوخته بودند که با فجر انقلاب اسلامی، گشوده شد و فرصتهایی بی بدیل را در اختیار حوزه‌های علمیه قرار داد. اما امروزه این نگرانی که نکند این پنجره گشوده، با فروگذاشتن رسالتهای طلبگی از سوی طلاب حوزه‌های علمیه بسته شود، ذهن آدمی را می‌آزارد و چون خاری در سویدای دل دلسوزان می خَلَد.

تلاش برای فهم دین و پیراستن خرافه‌ها و بدعت‌ها از دین، کوشش در انتقال معارف دین و ابلاغ آنها و نیز تهذیب و تربیت-به عنوان کارویژه های طلبگی- باید سرلوحه تلاش و کوشش طلاب قرار گیرد. پس تا زمان بیش از این از دست نرفته باید اندیشید که چگونه و با چه ابزارهایی می‌توان این احساس و روحیه پایبندی به رسالتهای طلبگی را در وجود طلبه‌های حوزه‌های علمیه زنده کرد تا از نیروهای بالقوه و ظرفیت‌های بی نظیر موجود به بهترین نحو برای به سرانجام رساندن رسالت پیامبران الهی علیهم السلام بهره برد. و این یعنی بازگشت به هویت صنفی طلبگی که در فهم درست دین، تبلیغ آن به شیوه‌های صحیح و نیز اجرای مؤثر آن در عمل خلاصه می‌شود.

علیرضا مکتب دار