واق شهیدان - شماره ۶۹۵

طلبه شهید عزیز امیری

طلبه شهید عزیز امیری اهل شیراز بود که سال ۱۳۴۲شمسی در خانواده متدین و بزرگوار متولد شد.

حضور همیشگی وی در جبهه باعث شده بود که او مردی آهنین و سرداری رشید پرورش یابد. شجاعت بی‌حدش همگان را به تعجب وا داشته بود؛ آن‌چنان که او بعضی اوقات به‌تنهایی برای شناسائی نیروهای دشمن اقدام می‌نمود.
با اینکه همیشه دوست داشت که رزمنده‌ای ساده باشد؛ ولی مهارت و سطح بالای اطلاعات نظامیش باعث شده بود تا به درخواست فرماندهان عهده‌دار مسئولیت‌هایی شود.
از سال ۱۳۵۹ تا ۱۳۶۴ شمسی پیوسته بین شیراز و مناطق جنگی در تردد بود و قبل از جنگ تحمیلی هم در نبرد با منافقین در کردستان و گنبد کاووس شرکت داشت. او دو بار مجروح شد و مجروحیت خود را از خانواده پنهان می‌نمود. عاشق شهادت بود و در وصیت‌نامه‌اش نوشت: شهادت اوج پرواز انسان به سوی عرش است.

  تولد و تحصیل:
طلبه شهید عزیز امیری اهل شیراز بود که سال ۱۳۴۲شمسی در خانواده متدین و بزرگوار متولد شد. او از همان کودکی نسبت به اسلام و عبادت علاقه نشان می‌داد و در جلسات دینی و نماز جماعت شرکت داشت و دوره راهنمایی را می‌خواند که روحیه دینی و البته تشویق‌های پدرش، او را شاگرد مکتب امام صادق(ع) در یکی از مدارس شهر قم کرد. از اخلاق نیکوی شهید، بازدید از اقوام و خویشاوندان بود. در رفتار با دیگران ملاطفت و مهربانی به‌کار می‌برد.

  جبهه و شهادت:
شهید امیری با شروع جنگ تحمیلی وظیفه‌اش را شرکت در جنگ تشخیص داد که اخلاص و ایمانش، او را با بال‌های شهادت به سوی عرش پرواز داد.
در عملیات‌های بسیاری شرکت کرده بود و در جبهه مسئولیت‌هایی را به عهده داشت. اولین‌بار در سال ۵۹ شمسی مجروح شد و چندین ماه در بیمارستان شهید چمران شیراز بستری بود.
از شروع عملیات والفجر ۸ در منطقه فاو حضور داشت و با اینکه برادرش امین به‌شدت مجروح شده بود، منطقه را ترک نکرد و سر انجام در اواخر سال ۶۴ شمسی به مقصود قلبیش رسید.
نوشته‌اند که وقتی از خانه به سوی جبهه می‌رفت، می‌گفت: راهی که من می‌روم راه حسین(ع) است، راهی که سرانجامش شهادت در راه خداست.
نثار روح ارواح شهداء صلوات