خانه‌‌زاد کعبه
کدام مولود چون علی(ع) در کعبه چشم به جهان گشوده است؟
کدام میلاد چون سیزده رجب گوهری در صدف هستی به جهان داده است؟ کدام مادر فرزندی چون علی زاده است؟
چه کسی چون او محل تولد و مشهداش خانه ی خدا بود؟
کدام مکتب الگویی چون علی به پیروانش ارائه داده است؟
کجای تاریخ پیشوایی به جامعیت علی سراغ دارد؟
چه کسی به جز علی جان محمد بود و دعوت پیامبر را به جان پذیرفت؟
چه کسی به جز علی در شب خوف و خطر در بستر پیامبر آرمید؟
کدام دلاور جز علی در جنگ احد و در دفاع از حبیب خدا (ص) هشتاد گل‌زخم عشق بر بدن خویش خرید؟
کدام مرد جز علی شایسته همسری زنی چون فاطمه(س) بود؟
کدام دریای ژرف چون چون علی در یک غدیر گنجید؟
کدام مولی جز علی به ولایت و رهبری قداست و حرمت بخشید؟
کدام نسخه جز علی منحصر به فرد و بی‌بدیل است؟
کدام کتاب جز علی بی‌نیاز از شرح و تفسیر است؟
کدام دفتر جز ولایت دیباچه‌ای خدا رنگ دارد؟
خورشید محبت علی دل‌های عاشقان فضیلت را روشن ساخته است.هر دلی خانه مودت اوست. ولای علی کیمیای دگرگونه ساز دل‌ها و زندگی هاست. آفتاب مهر علی از ورای ابرهای قرون و پرده‌های زمان برجهان تافته است. حتی زاویه خانقاه هم از نور آن آفتاب بی بهره نیست و درویشان و خرقه‌پوشان هو هوکشان و کشکول به دوشان غزل‌سرایان و سخنوران و قلم‌زنان اهل‌دل و صاحبان درد، همه و همه خود را به او نسبت می‌دهند و از شراب ولا و مهر مولا جام و دم می‌زنند و چرا چنین نباشد؟
که او عصاره هستی و خلاصه وجود و جامع اضداد و مجمع فضیلت‌ها و گنجینه ارزش‌های والا بود. نام علی، زینت تاریخ بود. به کودکان در برخاستن نیرو می‌داد و به ناامیدان امید می‌بخشید و دل‌شکستگان را شاد می‌کرد. چهره علی، در قاب دل قهرمانان و جوانمردان جای گرفته است. او یک کهکشان عظمت و صداقت و عبودیت بود.
مهر علی، بهار را می‌رویاند و به خورشید فروغ می‌بخشید و از دل‌ها چشمه محبت می‌جوشاند. عاطفه علی، یتیمان را رویاند و شکوفاند. حلم علی، آتشفشان‌ها را به خاموشی فرا خواند. جوانمردی علی، اشک‌های چشم خواهر عمروبن عبدود را بر بالین کشته برادر خشکاند. بزرگواری علی، ابن ملجم را به زندگی امیدوار کرد. گذشت و عفو علی، دشمنان کینه‌توز را از شرم آب کرد.
شجاعت علی، نام شجاعان را به فراموشی سپرد. وجود علی، محمد را تفسیر کرد. سجود علی، تجسم عبودیت و بندگی بود. زندگی علی، حیات را معنی کرد. حیات علی، به زندگی روح بخشید. سخن علی، بلاغت را بارور ساخت. رفتار علی، سنت پیامبر را احیا کرد. کار علی، نخلستان‌های کوفه را سرسبز و پر بار کرد. علم علی، چشمه نخستین همه دانستنی‌ها بود.
خشم علی، جهنمی کافر سوز و منافق‌کش بود. قاطعیت علی، شمشیر ها را از برندگی انداخت. تیغ علی، برهر دشمن یک بار فرود می‌آمد. داغ علی، کوها را از هم پاشید و دریاها را به تلاطم انداخت.
قضاوت علی، به عدالت آبرو بخشید. زهد علی، بی‌قدری دنیا را نشان داد. حکومت علی، مدل جهان‌داری و الگوی رهبری بود. جهاد علی، قامت دین را استوار داشت. مظلومیت علی، تسلی‌بخش همه مظلومان تاریخ شد. دردهای علی چاه‌های غربت و تنهایی را آکند. اشک‌های علی، چشمه نجوا جوش راز و نیاز بود. مناجات‌های علی، راز عبودیت را به عارفان آموخت. دعای علی، کمیل‌آفرین روزگار شد. عهدنامه علی، مالکان نفس را به ولایت مصر وجود رساند. عمار علی، در صفین تاریخ صف حق و باطل را جدا ساخت. میثم علی، بر فراز دار چراغ بیداری گشت.
اینک زمان به گواهی جاودانگی این جاودانه مرد ایستاده است و زمین میراث دار فضائل اوست. غدیر علی، هنوز هم چشمه‌ای لبریز از آب حیات و دریایی مواج از کرامت‌هاست.
کوچه و بازار کوفه هنوز هم رد پای علی و آهنگ صدای او را در خود حفظ کره است. محراب علی، هنوز هم از خون فرق شکافته مولا رنگین است و آجرهای مسجد ناله « فزت و رب الکعبه» را می‌شنود. یتیمان تاریخ هنوز هم چشم انتظار نان و غذای علی‌اند و محرومان هنوز هم چشم بر در منتظر دست‌های کریم امیرالمؤمنین علیه السلام‌اند.
دل‌های ما چاهی است انباشته از رنج‌نامه‌های علی. غروب‌ها یادآور بیست و یک رمضان است و داغ علی چنان عظیم است که کوها را از هم می‌پاشد و دریاها را به تلاطم می‌اندازد. شب از فراق او هنوز ماتم‌زده است و کعبه در سوگ او سیه‌پوش.
هنوز در سوگ او آسمان تیره و اشک ستاره می‌ریزد.
اما نگین کعبه همواره درخشان است...
کدام میلاد چون سیزده رجب گوهری در صدف هستی به جهان داده است؟ کدام مادر فرزندی چون علی زاده است؟
چه کسی چون او محل تولد و مشهداش خانه ی خدا بود؟
کدام مکتب الگویی چون علی به پیروانش ارائه داده است؟
کجای تاریخ پیشوایی به جامعیت علی سراغ دارد؟
چه کسی به جز علی جان محمد بود و دعوت پیامبر را به جان پذیرفت؟
چه کسی به جز علی در شب خوف و خطر در بستر پیامبر آرمید؟
کدام دلاور جز علی در جنگ احد و در دفاع از حبیب خدا (ص) هشتاد گل‌زخم عشق بر بدن خویش خرید؟
کدام مرد جز علی شایسته همسری زنی چون فاطمه(س) بود؟
کدام دریای ژرف چون چون علی در یک غدیر گنجید؟
کدام مولی جز علی به ولایت و رهبری قداست و حرمت بخشید؟
کدام نسخه جز علی منحصر به فرد و بی‌بدیل است؟
کدام کتاب جز علی بی‌نیاز از شرح و تفسیر است؟
کدام دفتر جز ولایت دیباچه‌ای خدا رنگ دارد؟
خورشید محبت علی دل‌های عاشقان فضیلت را روشن ساخته است.هر دلی خانه مودت اوست. ولای علی کیمیای دگرگونه ساز دل‌ها و زندگی هاست. آفتاب مهر علی از ورای ابرهای قرون و پرده‌های زمان برجهان تافته است. حتی زاویه خانقاه هم از نور آن آفتاب بی بهره نیست و درویشان و خرقه‌پوشان هو هوکشان و کشکول به دوشان غزل‌سرایان و سخنوران و قلم‌زنان اهل‌دل و صاحبان درد، همه و همه خود را به او نسبت می‌دهند و از شراب ولا و مهر مولا جام و دم می‌زنند و چرا چنین نباشد؟
که او عصاره هستی و خلاصه وجود و جامع اضداد و مجمع فضیلت‌ها و گنجینه ارزش‌های والا بود. نام علی، زینت تاریخ بود. به کودکان در برخاستن نیرو می‌داد و به ناامیدان امید می‌بخشید و دل‌شکستگان را شاد می‌کرد. چهره علی، در قاب دل قهرمانان و جوانمردان جای گرفته است. او یک کهکشان عظمت و صداقت و عبودیت بود.
مهر علی، بهار را می‌رویاند و به خورشید فروغ می‌بخشید و از دل‌ها چشمه محبت می‌جوشاند. عاطفه علی، یتیمان را رویاند و شکوفاند. حلم علی، آتشفشان‌ها را به خاموشی فرا خواند. جوانمردی علی، اشک‌های چشم خواهر عمروبن عبدود را بر بالین کشته برادر خشکاند. بزرگواری علی، ابن ملجم را به زندگی امیدوار کرد. گذشت و عفو علی، دشمنان کینه‌توز را از شرم آب کرد.
شجاعت علی، نام شجاعان را به فراموشی سپرد. وجود علی، محمد را تفسیر کرد. سجود علی، تجسم عبودیت و بندگی بود. زندگی علی، حیات را معنی کرد. حیات علی، به زندگی روح بخشید. سخن علی، بلاغت را بارور ساخت. رفتار علی، سنت پیامبر را احیا کرد. کار علی، نخلستان‌های کوفه را سرسبز و پر بار کرد. علم علی، چشمه نخستین همه دانستنی‌ها بود.
خشم علی، جهنمی کافر سوز و منافق‌کش بود. قاطعیت علی، شمشیر ها را از برندگی انداخت. تیغ علی، برهر دشمن یک بار فرود می‌آمد. داغ علی، کوها را از هم پاشید و دریاها را به تلاطم انداخت.
قضاوت علی، به عدالت آبرو بخشید. زهد علی، بی‌قدری دنیا را نشان داد. حکومت علی، مدل جهان‌داری و الگوی رهبری بود. جهاد علی، قامت دین را استوار داشت. مظلومیت علی، تسلی‌بخش همه مظلومان تاریخ شد. دردهای علی چاه‌های غربت و تنهایی را آکند. اشک‌های علی، چشمه نجوا جوش راز و نیاز بود. مناجات‌های علی، راز عبودیت را به عارفان آموخت. دعای علی، کمیل‌آفرین روزگار شد. عهدنامه علی، مالکان نفس را به ولایت مصر وجود رساند. عمار علی، در صفین تاریخ صف حق و باطل را جدا ساخت. میثم علی، بر فراز دار چراغ بیداری گشت.
اینک زمان به گواهی جاودانگی این جاودانه مرد ایستاده است و زمین میراث دار فضائل اوست. غدیر علی، هنوز هم چشمه‌ای لبریز از آب حیات و دریایی مواج از کرامت‌هاست.
کوچه و بازار کوفه هنوز هم رد پای علی و آهنگ صدای او را در خود حفظ کره است. محراب علی، هنوز هم از خون فرق شکافته مولا رنگین است و آجرهای مسجد ناله « فزت و رب الکعبه» را می‌شنود. یتیمان تاریخ هنوز هم چشم انتظار نان و غذای علی‌اند و محرومان هنوز هم چشم بر در منتظر دست‌های کریم امیرالمؤمنین علیه السلام‌اند.
دل‌های ما چاهی است انباشته از رنج‌نامه‌های علی. غروب‌ها یادآور بیست و یک رمضان است و داغ علی چنان عظیم است که کوها را از هم می‌پاشد و دریاها را به تلاطم می‌اندازد. شب از فراق او هنوز ماتم‌زده است و کعبه در سوگ او سیه‌پوش.
هنوز در سوگ او آسمان تیره و اشک ستاره می‌ریزد.
اما نگین کعبه همواره درخشان است...