خـاطـراتـی از شـیـخ الفـقـهاء(ره)
عنایت امام زمان(عج) در عریضه شیخ الفقها
آیت‌الله‌العظمی صافی گلپایگانی(قد) می‌فرمود: دختر عمه‌ام خانم متدینی بود. او حدود ۵۰-۴۰ سال پیش مبتلا به آپاندیس شده بود و آن وقت وسیله عمل نبود. بیماری‌اش سخت و حاد شده بود و خطر مرگ او را تهدید می‌کرد. دکتری آنجا بود به‌نام دکتر ملکوتی که قدری شجاع بود و با امکانات آن روز گفته بود: مـن عـمـل مـی‌کنم؛ ولی ضمانت نمی‌کنم که عمل موفقیت‌آمیز باشد. بالأخره او را عمل کرد و از مرگ نجات داد؛ ولی بعد در محل عمل حفر‌ه‌ای پیدا شد که التیام پیدا نمی‌کرد. مدتی طولانی بود که زخم و جراحت و چرک و درد او را رنج می‌داد بستگانش غصه می‌خوردند. یکی از آنان در نامه‌ای از من خواست، عریضه‌ای بنویسم به حضرت ولی‌عصرعج؟ و در ضریح حضرت معصومه(س) بیندازم. ما این کار را کردیم. شبی خیلی حالش بد شده و به فرزندانش گفته بود: شما چرا نگذاشتید من بمیرم؟ بعد با همان حال بد رفت و خوابید. طولی نکشید که بیدار شد و اطرافیانش را صدا کرد و گفت: من شفا گرفتم. نگاه کردند به محل زخم و دیدند اثری از زخم نیست.
حکایتی از نماز جماعت سید بحر العلوم
حجت‌الاسلام آقای محمّدمهدی صافی گلپایگانی نقل نمود: جدّ ما آیت‌الله‌العظمی صافی گلپایگانی(قد) علاقه عجیبی به مرحوم آیت‌الله‌العظمی حاج شیخ محمدابراهیم کلباسی(قد) داشتند و همواره مقامات‌شان را می‌ستودند.
ایشان در سخنان و بیاناتی که در مورد آن عالم ربّانی داشتند، حکایتی را با دو واسطه از مرحوم حاجی‌کلباسی درباره نماز سید عظیم‌القدر سید بحرالعلوم(ره) نقل کردند.
ایشان می‌گفتند: در یکی از ایامی که مرحوم والد مکرّم‌شان به قم مشرف شده و خدمت آیت‌الله‌العظمی آقای بروجردی(قد) شرفیاب گردیده بودند، به‌مناسبت مسأله‌ای که در آن مجلس پیش آمده بود، آقای بروجردی برای مرحوم آخوند ملامحمدجواد صافی، از استادشان، مرحوم آقا میرزا ابوالمعالی کلباسی و ایشان از پدرشان مرحوم آیت‌الله‌العظمی حاج ملا محمدابراهیم حاجی‌کلباسی، داستانی راجع به نماز سید بحرالعلوم نقل کرده بودند.
آقا این خاطره را این‌طور نقل می‌کردند: شاید در شب چهارشنبه‌ای، مرحوم حاجی‌کلباسی، وارد یکی از دو مسجد مقدّس سهله یا کوفه شده و دیده بودند که سید عظیم‌القدر سید بحرالعلوم اعلی‌الله مقامه به امامت جماعت ایستاده‌اند و پشت سر ایشان پر بوده از جمعیت مأمومین.
مرحوم حاجی کلباسی هم در محلی به اقتدا ایستاده بود.
بعد از نماز، مرحوم حاجی، می‌بینند که مسجد خالی است و از آن جماعت بسیار، کسی نیست.
به سید بحرالعلوم عرض می‌کند که معلوم می‌شود، برای اجنّه هم امامت می‌کنید!
مرحوم سید به ایشان جواب می‌دهند که مگر نمی‌شود، ملائکه باشند؟!.
آیت‌الله‌العظمی صافی گلپایگانی(قد) می‌فرمود: دختر عمه‌ام خانم متدینی بود. او حدود ۵۰-۴۰ سال پیش مبتلا به آپاندیس شده بود و آن وقت وسیله عمل نبود. بیماری‌اش سخت و حاد شده بود و خطر مرگ او را تهدید می‌کرد. دکتری آنجا بود به‌نام دکتر ملکوتی که قدری شجاع بود و با امکانات آن روز گفته بود: مـن عـمـل مـی‌کنم؛ ولی ضمانت نمی‌کنم که عمل موفقیت‌آمیز باشد. بالأخره او را عمل کرد و از مرگ نجات داد؛ ولی بعد در محل عمل حفر‌ه‌ای پیدا شد که التیام پیدا نمی‌کرد. مدتی طولانی بود که زخم و جراحت و چرک و درد او را رنج می‌داد بستگانش غصه می‌خوردند. یکی از آنان در نامه‌ای از من خواست، عریضه‌ای بنویسم به حضرت ولی‌عصرعج؟ و در ضریح حضرت معصومه(س) بیندازم. ما این کار را کردیم. شبی خیلی حالش بد شده و به فرزندانش گفته بود: شما چرا نگذاشتید من بمیرم؟ بعد با همان حال بد رفت و خوابید. طولی نکشید که بیدار شد و اطرافیانش را صدا کرد و گفت: من شفا گرفتم. نگاه کردند به محل زخم و دیدند اثری از زخم نیست.
حکایتی از نماز جماعت سید بحر العلوم
حجت‌الاسلام آقای محمّدمهدی صافی گلپایگانی نقل نمود: جدّ ما آیت‌الله‌العظمی صافی گلپایگانی(قد) علاقه عجیبی به مرحوم آیت‌الله‌العظمی حاج شیخ محمدابراهیم کلباسی(قد) داشتند و همواره مقامات‌شان را می‌ستودند.
ایشان در سخنان و بیاناتی که در مورد آن عالم ربّانی داشتند، حکایتی را با دو واسطه از مرحوم حاجی‌کلباسی درباره نماز سید عظیم‌القدر سید بحرالعلوم(ره) نقل کردند.
ایشان می‌گفتند: در یکی از ایامی که مرحوم والد مکرّم‌شان به قم مشرف شده و خدمت آیت‌الله‌العظمی آقای بروجردی(قد) شرفیاب گردیده بودند، به‌مناسبت مسأله‌ای که در آن مجلس پیش آمده بود، آقای بروجردی برای مرحوم آخوند ملامحمدجواد صافی، از استادشان، مرحوم آقا میرزا ابوالمعالی کلباسی و ایشان از پدرشان مرحوم آیت‌الله‌العظمی حاج ملا محمدابراهیم حاجی‌کلباسی، داستانی راجع به نماز سید بحرالعلوم نقل کرده بودند.
آقا این خاطره را این‌طور نقل می‌کردند: شاید در شب چهارشنبه‌ای، مرحوم حاجی‌کلباسی، وارد یکی از دو مسجد مقدّس سهله یا کوفه شده و دیده بودند که سید عظیم‌القدر سید بحرالعلوم اعلی‌الله مقامه به امامت جماعت ایستاده‌اند و پشت سر ایشان پر بوده از جمعیت مأمومین.
مرحوم حاجی کلباسی هم در محلی به اقتدا ایستاده بود.
بعد از نماز، مرحوم حاجی، می‌بینند که مسجد خالی است و از آن جماعت بسیار، کسی نیست.
به سید بحرالعلوم عرض می‌کند که معلوم می‌شود، برای اجنّه هم امامت می‌کنید!
مرحوم سید به ایشان جواب می‌دهند که مگر نمی‌شود، ملائکه باشند؟!.