فرزانگان - شماره 707
آیت‌الله میر عبدالباقی حسینی(ره)
عالم وارسته میر عبدالباقی‌بن سیدهادی بزرگ از دانشمندان نامی شمال کشور به‌شمار می‌رود. وی در بیستم ماه صفر‌المظفر سال 1231 قمری در خاندان دانش و فضل در شهرستان رامسر دیده به جهان گشود.
تولد: 1231 قمری
وفات: 1287 قمری
عمر: 56 سال
اساتید: حضرات آیات شیخ محمدحسن معروف به صاحب جواهر ، شیخ حسن کاشف‌الغطاء، سید محمدباقر شفتی مشهور به حجت‌الاسلام و .....
شاگردان: سیدمحمد پیش‌نماز
ولادت و خاندان
عالم وارسته میر عبدالباقی‌بن سیدهادی بزرگ از دانشمندان نامی شمال کشور به‌شمار می‌رود. وی در بیستم ماه صفر‌المظفر سال 1231 قمری در خاندان دانش و فضل در شهرستان رامسر دیده به جهان گشود.
والد ارجمندش، سیدهادی بزرگ و جد مادریش به‌نام سید محمدرضا حسینی و برادرانش همه از علما و دانشمندان مشهور بوده‌اند. مؤلف کتاب «بزرگان رامسر»، از مؤلف کتاب «نظرةالناظرین» جد میر عبدالباقی را مجتهدی عادل و صاحب کرامت دانسته و نوشته است: در اثر طغیان رودخانه صفارود، پل چوبی آن خراب گردید و عبور و مرور از این سو به آن طرف قطع شد. مرحوم میر محمدرضا در مقابل دیدگان عده‌ای از مردم، از روی آب عبور کرد، بدون آنکه کف پایش تر شود.
تحصیلات
تحصیلات مقدماتی را در رامسر فرا گرفت. سپس برای ادامه تحصیل همراه برادرش به حوزه علمیه اصفهان سفر کرد. سالیانی چند از محضر اساتید برجسته اصفهان بهره‌مند گردید و در حدود سال 1252 قمری در معیت برادرش به حوزه علمیه قزوین عزیمت کردند.
در حوزه علمیه نجف
مدتی در حوزه علمیه قزوین تلمذ نمود. سپس به‌اتفاق برادرش قصد عتبات عالیات کرده و عازم حوزه علمیه نجف اشرف گردید. میر عبدالباقی در نجف از محضر اساتید بزرگ آن زمان چون: شیخ حسن کاشف‌الغطاء و شیخ محمدحسن معروف به صاحب جواهر استفاده شایانی برد. پس از حمله نجیب‌شاه به کربلا و ناامن شدن آن شهر، دو برادر به ایران بازگشتند و با سفر به اصفهان، تحصیل و تحقیقات علمی خود را پی گرفته و به درجه اجتهاد نائل گردید.
بازگشت به رامسر
میر عبدالباقی تا زمان ارتحال فقیه یگانه مرحوم سید محمدباقر شفتی، مشهور به حجت‌الاسلام در سال1260 قمری از مباحث علمی ایشان استفاده کرد. سپس به رامسر بازگشت. وی مرجع امور دینی مردم در رامسر بود و در حل و فصل امورات شرعی مردم و اصلاح مرافعات سعی تبلیغی داشت. نویسنده کتاب بزرگان رامسر، مرحوم محمد سلماسی، از میر عبدالباقی با اوصافی چون: فاضل، عالم و مدیر و مدبر، یاد کرده و وی را صاحب تألیفات متنوع دانسته؛ ولی از آثار ایشان نامی نبرده است.
خدمات عمرانی
آن عالم فرزانه علاوه بر خدمات علمی فرهنگی، به کارهای عمرانی و اجتماعی نیز اهتمام ویژه داشته است.
توسعه و رونق مسجد آخوند محله رامسر که بنای اولیه‌اش توسط والد ارجمندش صورت گرفته بود، از جمله این خدمات است. همچنین تأسیس مسجدی در «جوردیه» رامسر- جواهر ده کنونی- که از ییلاقات رامسر است، توسط ایشان صورت گرفت. دو حمام نیز برای دو مسجد فوق توسط ایشان و با کمک صدر اعظم میرزاخان و اهالی بنا نمود.
پرواز ملکوتی
مرحوم میر عبدالباقی حسینی، پس از عمری تحصیل و تحقیق، ترویج و تبلیغ از فرهنگ و مبانی دین، جمعه شب 19 شوال سال 1278 قمری در آخوند محله رامسر چشم از جهان فرو بست و به سرای باقی شتافت. پیکر آن عالم وارسته، با تشییع انبوه مردم در جوار قبر والدش مرحوم سیدهادی بزرگ، کنار مسجد آخوند محله به خاک سپرده شد.
منبع: بزرگان رامسر
تهیه و تنظیم: حجت‌الاسلام علی علیزاده ثانی
عالم وارسته میر عبدالباقی‌بن سیدهادی بزرگ از دانشمندان نامی شمال کشور به‌شمار می‌رود. وی در بیستم ماه صفر‌المظفر سال 1231 قمری در خاندان دانش و فضل در شهرستان رامسر دیده به جهان گشود.
والد ارجمندش، سیدهادی بزرگ و جد مادریش به‌نام سید محمدرضا حسینی و برادرانش همه از علما و دانشمندان مشهور بوده‌اند. مؤلف کتاب «بزرگان رامسر»، از مؤلف کتاب «نظرةالناظرین» جد میر عبدالباقی را مجتهدی عادل و صاحب کرامت دانسته و نوشته است: در اثر طغیان رودخانه صفارود، پل چوبی آن خراب گردید و عبور و مرور از این سو به آن طرف قطع شد. مرحوم میر محمدرضا در مقابل دیدگان عده‌ای از مردم، از روی آب عبور کرد، بدون آنکه کف پایش تر شود.
تحصیلات مقدماتی را در رامسر فرا گرفت. سپس برای ادامه تحصیل همراه برادرش به حوزه علمیه اصفهان سفر کرد. سالیانی چند از محضر اساتید برجسته اصفهان بهره‌مند گردید و در حدود سال 1252 قمری در معیت برادرش به حوزه علمیه قزوین عزیمت کردند.
مدتی در حوزه علمیه قزوین تلمذ نمود. سپس به‌اتفاق برادرش قصد عتبات عالیات کرده و عازم حوزه علمیه نجف اشرف گردید. میر عبدالباقی در نجف از محضر اساتید بزرگ آن زمان چون: شیخ حسن کاشف‌الغطاء و شیخ محمدحسن معروف به صاحب جواهر استفاده شایانی برد. پس از حمله نجیب‌شاه به کربلا و ناامن شدن آن شهر، دو برادر به ایران بازگشتند و با سفر به اصفهان، تحصیل و تحقیقات علمی خود را پی گرفته و به درجه اجتهاد نائل گردید.
میر عبدالباقی تا زمان ارتحال فقیه یگانه مرحوم سید محمدباقر شفتی، مشهور به حجت‌الاسلام در سال1260 قمری از مباحث علمی ایشان استفاده کرد. سپس به رامسر بازگشت. وی مرجع امور دینی مردم در رامسر بود و در حل و فصل امورات شرعی مردم و اصلاح مرافعات سعی تبلیغی داشت. نویسنده کتاب بزرگان رامسر، مرحوم محمد سلماسی، از میر عبدالباقی با اوصافی چون: فاضل، عالم و مدیر و مدبر، یاد کرده و وی را صاحب تألیفات متنوع دانسته؛ ولی از آثار ایشان نامی نبرده است.
آن عالم فرزانه علاوه بر خدمات علمی فرهنگی، به کارهای عمرانی و اجتماعی نیز اهتمام ویژه داشته است.
توسعه و رونق مسجد آخوند محله رامسر که بنای اولیه‌اش توسط والد ارجمندش صورت گرفته بود، از جمله این خدمات است. همچنین تأسیس مسجدی در «جوردیه» رامسر- جواهر ده کنونی- که از ییلاقات رامسر است، توسط ایشان صورت گرفت. دو حمام نیز برای دو مسجد فوق توسط ایشان و با کمک صدر اعظم میرزاخان و اهالی بنا نمود.
مرحوم میر عبدالباقی حسینی، پس از عمری تحصیل و تحقیق، ترویج و تبلیغ از فرهنگ و مبانی دین، جمعه شب 19 شوال سال 1278 قمری در آخوند محله رامسر چشم از جهان فرو بست و به سرای باقی شتافت. پیکر آن عالم وارسته، با تشییع انبوه مردم در جوار قبر والدش مرحوم سیدهادی بزرگ، کنار مسجد آخوند محله به خاک سپرده شد.
منبع: بزرگان رامسر
تهیه و تنظیم: حجت‌الاسلام علی علیزاده ثانی