خطّ جانبازی

استاد جواد محدثی

جانبازان، اسماعیل‌های برگشته از منایند.
یادگاران حماسه و شهادت، اسناد مجسم ایستادگی و مقاومت و شاهدان زنده و سربلند انقلاب.
این پاکبازان، با حضور خود در هر جا عطر شهادت را به مشام جان‌ها می‌رسانند و فضای جامعه را معطّر می‌سازند.
در دل‌های‌شان، چراغ داغ است و در کف‌شان، مشعل صبر و در نگاه‌شان، راه روشن و بی‌ابهام.
گرچه دست و پا و چشم و سلامتی از دست داده‌اند، اما آنچه به دست آورده‌اند، ارزشمندتر است از آنچه داده‌اند و دستاوردشان اجر آخرت و رضای الهی است.
اگر شنوایی گوش را از دست داده‌اند، گوش جان یافته‌اند که آشنا با سروش معنوی است.
اگر دست و پایی داده‌اند، در فضای عرفان، بال و پر یافته‌اند.
اگر دیده از دست داده‌اند، دید به دست آورده‌اند.
اگر بصرشان رفته، بصیرت آمده است.
جانبازی برای آنان، مدرک جهاد و سند مقاومت است، نشان می‌دهد که:
نه پای گریزی از جبهه داشته‌اند،
نه فکر فرار در سرشان بوده،
و نه بیم جان در دل‌شان بوده است.
عظمت روح و شکوه صبر و گوهر اخلاص آنان، یک سرمایه ا ست.
اگر دچار بی مهری‌ها و غفلت‌های دوران پساجنگ‌اند، مونس آنان خدا و یاد شهیدان است.
اگر رنج می‌برند، آرام‌بخش آنان احساس ادای تکلیف است.
اگر نااهلان سابقه جهادشان را دوست ندارند، مشتری آنان خود خداست.
اگر در جهاد و انجام وظیفه و اطاعت از ولیّ خدا پیشتاز بودند، در قافله زائران کربلا و یاران حسین(ع) هم پیشتازند.
و در آخرت از سابقون به بهشت‌اند.
مبادا که دنیازدگی مشام ما را به عطر اخلاص آنان بسته باشد!