آیت‌الله نجم‌الدین طبسی
خاندان رسالت نه‌تنها وارث نبوت؛ بلکه صاحب انقلاب بودند
استاد حوزه علمیه با بیان اینکه خاندان رسالت تنها وارث نبوت نبودند؛ بلکه صاحب انقلاب بودند گفت: حضرت علی(ع)، هزار زخم در راه اسلام برداشت و هیچ‌وقت آخ نگفت و زمین‌گیر نشد؛ اما قضیه فاطمه(س) او را زمین‌گیر کرد. هیچ‌وقت آرزوی مرگ نکرده بود؛ اما در شهادت فاطمه(س) صحنه‌ای دید که آرزوی مرگ کرد و شاید آن لگد بر بطن فاطمه و سقط جنین او بود.
به گزارش خبرگزاری حوزه، آیت‌الله نجم‌الدین طبسی، استاد حوزه علمیه، ۲۰ آبان‌ماه در نشست علمی تاریخ تدوین میراث نبوی و رونمایی از کتاب «گزارش اهل‌بیت(ع) از تقابل در مدیریت میراث نبوی» که در بنیاد فرهنگی امامت برگزار شد، با بیان اینکه با میراث نبوی اعم از اهل‌بیت(ع) و قرآن و ... خوب رفتار نشد، گفت: نقل شده است که فلانی طوری به حضرت زهرا(س) سیلی زد که جای آن باقی ماند و این آیا جواب «قُلْ لَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبَی» بود.
وی افزود: خاندان رسالت تنها وارث نبوت نبودند؛ بلکه صاحب انقلاب بودند؛ حضرت علی(ع)، هزار زخم در راه اسلام برداشت و هیچ‌وقت آخ نگفت و زمین‌گیر نشد؛ اما قضیه فاطمه(س) او را زمین‌گیر کرد. هیچ‌وقت آرزوی مرگ نکرده بود؛ اما در شهادت حضرت فاطمه(س) صحنه‌ای دید که آرزوی مرگ کرد و شاید آن لگد بر بطن فاطمه و سقط جنین او بود. شیخ مفید(ره) گفته است: خدا لعنت کند کسی را که تو را تکذیب و خسته کرد و کاری کرد که تو نمی‌توانستی آب بنوشی.
آیت‌الله طبسی بیان کرد: در آن طرف اهل‌بیت(ع) چه رفتاری با فاطمه(س) داشتند؟ هر وقت امام باقر(ع) بیمار می‌شدند، به ایشان اغاثه می‌کردند. در آثارالباقیه آمده است که رفتاری با امام حسین(ع) و اصحاب و اهل‌بیت(ع) او داشتند که با هیچ کسی نکرده‌اند؛ عطش و قتل با شمشیر.
این استاد حوزه علمیه بیان کرد: علامه مجلسی(ره) در مرآةالعقول گفته است؛ نگویید یک پهلوی فاطمه، بلکه دو پهلوی او را شکستند. آن‌وقت امروز برخی به یهود کمک می‌کنند و منکر این مصائب می‌شوند.
همچنین در این نشست حجت‌الاسلام سیدمحمدکاظم طباطبایی، استاد دانشگاه قرآن و حدیث هم، ضمن تحلیل ریشه‌های منع تدوین حدیث، بنیان مطالعات سیره نبوی را کار مستشرقان برای ایجاد شبهه دانست و تأکید کرد: فاصله بیش از یک‌قرن نگاشته‌های حدیثی اهل سنت با عصر پیامبر(ص)، زمینه تشکیک آنان شد؛ اما میراث شیعه به‌دلیل انتقال درون‌خانوادگی و شفاهی از امام به امام و اصحاب خاص، مصون ماند.
وی دلایل منع، مانند اختلاط با قرآن یا «حسبنا کتاب‌الله» را سست خواند و علت اصلی را فراتر از مسکوت گذاشتن فضائل اهل‌بیت(ع) دانست و خاطرنشان کرد: ممنوعیت متعه‌ها و ... نشان داد، خلیفه خود را هم‌تراز پیامبر اکرم(ص) می‌پنداشت و سنت را ناکافی تلقی می‌کرد.
این استاد حوزه در ادامه افزود: در موطأ مالک، تنها ۶۰۰ حدیث نبوی مقابل اقوال فراوان خلیفه است. کتاب‌های «موافقات عمر» نیز نظرات متفاوت خلیفه را با نزول قرآن همخوان می‌شمارد. منع کتابت سنت، اقوال خلفا را برجسته کرد و حتی مصاحف سوزانده شد تا حجیت قانون‌گذاری پیامبر(ص) تضعیف شود. هدف نهایی آنها معرفی خلیفه به‌عنوان مبدأ تشریع در اسلام بود.
خاطرنشان می‌گردد، کتاب «گزارش اهل‌بیت(ع) از تقابل در مدیریت میراث نبوی» نوشته عبدالعلی موحدی، تحلیلی نوآورانه تاریخی- کلامی از دو بحران بنیادین صدر اسلام؛ «سرنوشت جمع‌آوری قرآن کریم» و «کتابت سنت نبوی» ارائه می‌دهد.
این اثر این رویدادها را نه حوادث مجزا، بلکه نتایج تقابل مدیریتی میان دو برنامه متضاد می‌داند: «مدیریت وصی» به رهبری امام علی و دیگر ائمه اطهار(ع) برای حفظ یکپارچگی اصیل میراث نبوی بر اساس حدیث ثقلین و «مدیریت حاکمیت وقت» برای تثبیت قدرت سیاسی از طریق به حاشیه‌راندن مرجعیت علمی و سیاسی اهل‌بیت(ع).
در بخش اول، کتاب به رد مصحف جامع امام علی(ع) ـ که شامل متن قرآن، تفسیر، تأویل، شأن نزول و ترتیب نزول بود ـ و پروژه جمع‌آوری رسمی قرآن به‌عنوان واکنش سیاسی برای ایجاد «قرآن صامت» می‌پردازد. تدبیر اهل‌بیت(ع)، حفظ متن رسمی قرآن برای وحدت امت، همراه نشر شفاهی علوم آن از طریق تربیت شاگردان بود تا فهم قرآن تحریف نشود.
بخش دوم، سیاست منع صدساله کتابت حدیث را استراتژی حساب‌شده برای جلوگیری از نشر فضائل اهل‌بیت(ع)، تضعیف مرجعیت عترت و ایجاد خلأ برای جعل و اسرائیلیات می‌شمارد. پیامدهای آن، رواج قصه‌سرایی، نفوذ اسرائیلیات و پیدایش قیاس و رأی بود. در مقابل، ائمه(ع) با راهبرد ضدفشار، نقل و کتابت حدیث را در شبکه گسترده یاران ترویج دادند و توزیع خطر، تکثیر مراکز نشر و استمرار جریان را تضمین کرده و مکتب شیعه را به اتصال مستقیم با سنت نبوی مجهز ساختند.
کتاب با ده رفتار خلفا و ده تدبیر ائمه(ع)، نبرد بر سر اصالت دین و استمرار هدایت الهی را آشکار می‌سازد و پارادایمی تحلیلی فراتر از تاریخ‌نگاری شیعی ارائه می‌کند.
وی افزود: خاندان رسالت تنها وارث نبوت نبودند؛ بلکه صاحب انقلاب بودند؛ حضرت علی(ع)، هزار زخم در راه اسلام برداشت و هیچ‌وقت آخ نگفت و زمین‌گیر نشد؛ اما قضیه فاطمه(س) او را زمین‌گیر کرد. هیچ‌وقت آرزوی مرگ نکرده بود؛ اما در شهادت حضرت فاطمه(س) صحنه‌ای دید که آرزوی مرگ کرد و شاید آن لگد بر بطن فاطمه و سقط جنین او بود. شیخ مفید(ره) گفته است: خدا لعنت کند کسی را که تو را تکذیب و خسته کرد و کاری کرد که تو نمی‌توانستی آب بنوشی.
آیت‌الله طبسی بیان کرد: در آن طرف اهل‌بیت(ع) چه رفتاری با فاطمه(س) داشتند؟ هر وقت امام باقر(ع) بیمار می‌شدند، به ایشان اغاثه می‌کردند. در آثارالباقیه آمده است که رفتاری با امام حسین(ع) و اصحاب و اهل‌بیت(ع) او داشتند که با هیچ کسی نکرده‌اند؛ عطش و قتل با شمشیر.
این استاد حوزه علمیه بیان کرد: علامه مجلسی(ره) در مرآةالعقول گفته است؛ نگویید یک پهلوی فاطمه، بلکه دو پهلوی او را شکستند. آن‌وقت امروز برخی به یهود کمک می‌کنند و منکر این مصائب می‌شوند.
همچنین در این نشست حجت‌الاسلام سیدمحمدکاظم طباطبایی، استاد دانشگاه قرآن و حدیث هم، ضمن تحلیل ریشه‌های منع تدوین حدیث، بنیان مطالعات سیره نبوی را کار مستشرقان برای ایجاد شبهه دانست و تأکید کرد: فاصله بیش از یک‌قرن نگاشته‌های حدیثی اهل سنت با عصر پیامبر(ص)، زمینه تشکیک آنان شد؛ اما میراث شیعه به‌دلیل انتقال درون‌خانوادگی و شفاهی از امام به امام و اصحاب خاص، مصون ماند.
وی دلایل منع، مانند اختلاط با قرآن یا «حسبنا کتاب‌الله» را سست خواند و علت اصلی را فراتر از مسکوت گذاشتن فضائل اهل‌بیت(ع) دانست و خاطرنشان کرد: ممنوعیت متعه‌ها و ... نشان داد، خلیفه خود را هم‌تراز پیامبر اکرم(ص) می‌پنداشت و سنت را ناکافی تلقی می‌کرد.
این استاد حوزه در ادامه افزود: در موطأ مالک، تنها ۶۰۰ حدیث نبوی مقابل اقوال فراوان خلیفه است. کتاب‌های «موافقات عمر» نیز نظرات متفاوت خلیفه را با نزول قرآن همخوان می‌شمارد. منع کتابت سنت، اقوال خلفا را برجسته کرد و حتی مصاحف سوزانده شد تا حجیت قانون‌گذاری پیامبر(ص) تضعیف شود. هدف نهایی آنها معرفی خلیفه به‌عنوان مبدأ تشریع در اسلام بود.
خاطرنشان می‌گردد، کتاب «گزارش اهل‌بیت(ع) از تقابل در مدیریت میراث نبوی» نوشته عبدالعلی موحدی، تحلیلی نوآورانه تاریخی- کلامی از دو بحران بنیادین صدر اسلام؛ «سرنوشت جمع‌آوری قرآن کریم» و «کتابت سنت نبوی» ارائه می‌دهد.
این اثر این رویدادها را نه حوادث مجزا، بلکه نتایج تقابل مدیریتی میان دو برنامه متضاد می‌داند: «مدیریت وصی» به رهبری امام علی و دیگر ائمه اطهار(ع) برای حفظ یکپارچگی اصیل میراث نبوی بر اساس حدیث ثقلین و «مدیریت حاکمیت وقت» برای تثبیت قدرت سیاسی از طریق به حاشیه‌راندن مرجعیت علمی و سیاسی اهل‌بیت(ع).
در بخش اول، کتاب به رد مصحف جامع امام علی(ع) ـ که شامل متن قرآن، تفسیر، تأویل، شأن نزول و ترتیب نزول بود ـ و پروژه جمع‌آوری رسمی قرآن به‌عنوان واکنش سیاسی برای ایجاد «قرآن صامت» می‌پردازد. تدبیر اهل‌بیت(ع)، حفظ متن رسمی قرآن برای وحدت امت، همراه نشر شفاهی علوم آن از طریق تربیت شاگردان بود تا فهم قرآن تحریف نشود.
بخش دوم، سیاست منع صدساله کتابت حدیث را استراتژی حساب‌شده برای جلوگیری از نشر فضائل اهل‌بیت(ع)، تضعیف مرجعیت عترت و ایجاد خلأ برای جعل و اسرائیلیات می‌شمارد. پیامدهای آن، رواج قصه‌سرایی، نفوذ اسرائیلیات و پیدایش قیاس و رأی بود. در مقابل، ائمه(ع) با راهبرد ضدفشار، نقل و کتابت حدیث را در شبکه گسترده یاران ترویج دادند و توزیع خطر، تکثیر مراکز نشر و استمرار جریان را تضمین کرده و مکتب شیعه را به اتصال مستقیم با سنت نبوی مجهز ساختند.
کتاب با ده رفتار خلفا و ده تدبیر ائمه(ع)، نبرد بر سر اصالت دین و استمرار هدایت الهی را آشکار می‌سازد و پارادایمی تحلیلی فراتر از تاریخ‌نگاری شیعی ارائه می‌کند.