قبله هشتم
قبله هشتم ما، خراسان است؛ خراسانی که ریشه در مدینه، نجف و کربلا دارد.
از قوم سلمانیم و مشهد، وطن معنوی ماست و ما زائران خورشیدیم و هر سال به پابوس امام غریب(س) می‌آییم، تا هم خودمان از غربت درآییم، هم آقا در قیامت، به شفاعت‌مان آید.
جاده‌ای که از دل‌های ما به سمت و سوی حرم رضوی منتهی می‌شود، چون به بستِ ولایت می‌رسد، بن‌بست‌ها را می-شکند و همین که دستمان به پنجره فولاد می‌رسد، قفل‌های بسته را می‌گشاید.
در حرم دل‌مان خورشید ولایت آرمیده است. در ایوان طلای قلب‌مان، قندیل مودّت آویخته و در پیاله سرشت‌مان شراب عشق ریخته، کبوتر دل‌مان دانه‌چین صحن غربت است و پنجه‌های نیازمان، دخیل پنجره شفا و ضریح اجابت در نقّاره-خانه جان‌مان شیپور شور و طبل حضور می‌زنند و در گلدسته قامت‌مان اذان ارادت سر می‌دهند.
ما مهمان امام رئوفیم و هر روز صبح و شام، در مهمانسرای رضوی سرِسفره ولایت می‌نشینیم و شیرینی عشق را در کام جان‌مان می‌نشانیم. لقمه لقمه محبّتِ اهل‌بیت(ع) را در دهان روح‌مان می‌گذاریم و از سقاخانه محبّت، جرعه‌جرعه عطش می‌نوشیم. ما نمک‌پرورده رضای آل محمّدیم. این است که همه زندگی‌مان برکت خراسان دارد و بوی امام رضا(ع) می‌دهد و گوشه‌گوشه سینه‌مان صحن انقلاب است و تمام رواق‌های دل‌مان دارالولایه و همه سلّول‌های وجودمان گوهرشاد!
ای امام رئوف، ای غریبِ غریب‌نواز!
به آستانه محبت تو، دامن‌دامن حاجت می‌آوریم و صحرا‌صحرا کرامت می‌بریم. چه کنیم که ظرفیت دست و دامن کوچک ما اندک است؛ والاّ دریای احسان تو بی‌کرانه است.
میلیون‌ها زائر را می‌پذیری؛ نه منّت می‌گذاری و نه منّت می‌پذیری. هر کس را به‌نحوی می‌نوازی. تو رضایی و همه را راضی برمی‌گردانی و ذرّه‌ای از عنایت تو و ارادت ما کم نمی‌شود.
آنجا که فرشتگان به کفشداری حرمت مشغولند و کرّوبیان خادمان افتخاری آستان تواَند، ما کمتر از آنیم که خاک پای خسته زائرانت باشیم و اباصلتِ آستانت به‌شمار آییم؛ اما تو زائرانت را دوست داری و در خانه خودت، به حضور می‌پذیری.
لحظه‌ای که دل‌مان می‌شکند و شانه‌های‌مان می‌لرزد، اشک در دیدگان‌مان حلقه می‌زند؛ یعنی اذن ورودمان داده‌ای.
وقتی السّلام علیک می‌گوییم، رواق چشم‌مان با قطرات اشک، آیینه‌کاری می‌شود. آنگاه از پشت ضریح اشک، سیمای تو را می‌بینیم که در هاله‌ای از عصمت سبز قرار دارد و دست عنایتت بر سر زائران است و نگاه مهربانت، ضامن آهوی دلِ ما می‌شود؛ دلی که از همه جارمیده و به حرم تو روی آورده است.
همه هستی ما، نذر یک لحظه حضور در کنار ضریحت باد!
جاده‌ای که از دل‌های ما به سمت و سوی حرم رضوی منتهی می‌شود، چون به بستِ ولایت می‌رسد، بن‌بست‌ها را می-شکند و همین که دستمان به پنجره فولاد می‌رسد، قفل‌های بسته را می‌گشاید.
در حرم دل‌مان خورشید ولایت آرمیده است. در ایوان طلای قلب‌مان، قندیل مودّت آویخته و در پیاله سرشت‌مان شراب عشق ریخته، کبوتر دل‌مان دانه‌چین صحن غربت است و پنجه‌های نیازمان، دخیل پنجره شفا و ضریح اجابت در نقّاره-خانه جان‌مان شیپور شور و طبل حضور می‌زنند و در گلدسته قامت‌مان اذان ارادت سر می‌دهند.
ما مهمان امام رئوفیم و هر روز صبح و شام، در مهمانسرای رضوی سرِسفره ولایت می‌نشینیم و شیرینی عشق را در کام جان‌مان می‌نشانیم. لقمه لقمه محبّتِ اهل‌بیت(ع) را در دهان روح‌مان می‌گذاریم و از سقاخانه محبّت، جرعه‌جرعه عطش می‌نوشیم. ما نمک‌پرورده رضای آل محمّدیم. این است که همه زندگی‌مان برکت خراسان دارد و بوی امام رضا(ع) می‌دهد و گوشه‌گوشه سینه‌مان صحن انقلاب است و تمام رواق‌های دل‌مان دارالولایه و همه سلّول‌های وجودمان گوهرشاد!
ای امام رئوف، ای غریبِ غریب‌نواز!
به آستانه محبت تو، دامن‌دامن حاجت می‌آوریم و صحرا‌صحرا کرامت می‌بریم. چه کنیم که ظرفیت دست و دامن کوچک ما اندک است؛ والاّ دریای احسان تو بی‌کرانه است.
میلیون‌ها زائر را می‌پذیری؛ نه منّت می‌گذاری و نه منّت می‌پذیری. هر کس را به‌نحوی می‌نوازی. تو رضایی و همه را راضی برمی‌گردانی و ذرّه‌ای از عنایت تو و ارادت ما کم نمی‌شود.
آنجا که فرشتگان به کفشداری حرمت مشغولند و کرّوبیان خادمان افتخاری آستان تواَند، ما کمتر از آنیم که خاک پای خسته زائرانت باشیم و اباصلتِ آستانت به‌شمار آییم؛ اما تو زائرانت را دوست داری و در خانه خودت، به حضور می‌پذیری.
لحظه‌ای که دل‌مان می‌شکند و شانه‌های‌مان می‌لرزد، اشک در دیدگان‌مان حلقه می‌زند؛ یعنی اذن ورودمان داده‌ای.
وقتی السّلام علیک می‌گوییم، رواق چشم‌مان با قطرات اشک، آیینه‌کاری می‌شود. آنگاه از پشت ضریح اشک، سیمای تو را می‌بینیم که در هاله‌ای از عصمت سبز قرار دارد و دست عنایتت بر سر زائران است و نگاه مهربانت، ضامن آهوی دلِ ما می‌شود؛ دلی که از همه جارمیده و به حرم تو روی آورده است.
همه هستی ما، نذر یک لحظه حضور در کنار ضریحت باد!