از سوی نهادهای عالی حوزوی
مجلس بزرگداشت آیت‌الله امامی کاشانی(ره) در مسجد اعظم قم برگزار شد
مجلس بزرگداشت آیت‌الله امامی کاشانی(ره) ۱۸ اسفند پس از نماز مغرب و عشا، از سوی نهادهای حوزوی در مسجد اعظم قم برگزار شد. در این مراسم که از سوی جامعه مدرسین، شورای‌عالی حوزه‌های علمیه، مجلس خبرگان رهبری، مراکز مدیریت حوزه‌های علمیه برادران و خواهران، مدرسه عالی شهید مطهری، آستان مقدس حضرت فاطمه معصومه(س) و بیت مرحوم آیت‌الله کاشانی برگزار شده بود، نمایندگان قوای سه‌گانه، بیوت مراجع عظام تقلید، علما، طلاب و عموم مردم ولایت‌مدار شرکت کردند.
به گزارش خبرگزاری حوزه، حجت‌الاسلام والمسلمین علی نظری‌منفرد طی سخنانی در این مراسم، با اشاره به آیات قرآن درباره غنیمت شمردن فرصت گذران عمر، گفت: باید ببینیم، اولیای الهی و عالمان بزرگ دین، عمر خود را چگونه هزینه کرده‌اند. در کتب اخلاقی آمده است: صفت بخل، یکی از صفات ناپسند است؛ اما همین صفت در یک جا استثناء شده و آن در مورد عمر است؛ انسان باید نسبت به عمر خود بخیل باشد.
حجت‌الاسلام والمسلمین نظری‌منفرد، آیت‌الله امامی کاشانی(ره) را مورد اعتماد امام راحل(قد) و رهبر انقلاب اسلامی از روزهای آغازین انقلاب تا پایان عمر ایشان دانست و گفت: ما خطبه‌های نماز جمعه آیت‌الله امامی کاشانی را فراموش نمی‌کنیم که بسیار تأثیرگذار و توأم با معنویت بود.
وی با بیان اینکه آیت‌الله امامی کاشانی به آنچه می‌گفت، عمل می‌کرد، افزود: زندگی ایشان ساده بود و ارادت بسیار خاصی به حضرت ولی‌عصر(عج) داشت.
سخنران مراسم در پایان خاطرنشان کرد: اگر انسان عمر خود را مانند علمای بزرگ سپری کند، حتی اگر به پیری هم برسد، باز هم نشاط دارد و پشیمان نخواهد بود؛ اما اگر به بطالت بگذراند، نه‌تنها در پایان عمر بلکه در سراسر زندگی مبتلا به عذاب وجدان و افسردگی خواهد بود.
حجت‌الاسلام والمسلمین نظری‌منفرد، آیت‌الله امامی کاشانی(ره) را مورد اعتماد امام راحل(قد) و رهبر انقلاب اسلامی از روزهای آغازین انقلاب تا پایان عمر ایشان دانست و گفت: ما خطبه‌های نماز جمعه آیت‌الله امامی کاشانی را فراموش نمی‌کنیم که بسیار تأثیرگذار و توأم با معنویت بود.
وی با بیان اینکه آیت‌الله امامی کاشانی به آنچه می‌گفت، عمل می‌کرد، افزود: زندگی ایشان ساده بود و ارادت بسیار خاصی به حضرت ولی‌عصر(عج) داشت.
سخنران مراسم در پایان خاطرنشان کرد: اگر انسان عمر خود را مانند علمای بزرگ سپری کند، حتی اگر به پیری هم برسد، باز هم نشاط دارد و پشیمان نخواهد بود؛ اما اگر به بطالت بگذراند، نه‌تنها در پایان عمر بلکه در سراسر زندگی مبتلا به عذاب وجدان و افسردگی خواهد بود.